Od Fragonii C.D Peruna

 Ogarnęło ją przerażenie, kiedy zobaczyła, co się dzieje z Jean. Bała się. Podbiegła do niej, kiedy ruda suka osunęła się na ziemię. Perun podbiegł do anthro, odpychając Fragonię. Brunetka złapała się za brzuch, jakby bała się, że przez ten okropny stres zaraz może stracić swoje nienarodzone szczenię... 

  - Perunku...? Co się z nią dzieje..? Zadzwonić po karetkę? - zapytała cicho brunetka, krzywiąc się. 

  - Idź do domu. Zajmę się nią. Zemdlała tylko. Zaraz ją wniosę...

  - TYLKO?! - krzyknęła nastolatka, kuląc się. 

 Wilk wziął swoją partnerkę na ręce, aby mógł ją z łatwością przenieść do zupełnie innego pomieszczenia. Brunetka poszła zaraz za nim. Nie chciała, żeby rudowłosej suce stało się cokolwiek. Chciała nawet pomóc przy niej, jednak Perun kazał jej się ulotnić, a ta nie chciała wdawać się z nim w kłótnie. Niczym posłuszny dzieciak pobiegła więc na górę i zamknęła się w pokoju. Trafiła akurat do ich wspólnej sypialni. Ich, ponieważ trudno będzie teraz o to, żeby spała sama, bez Peruniska. 

  Usiadła na łóżku i starała się uspokoić. Brzuch ją bolał, ale ona starała się nie narzekać. Nie mówiła nic swojemu ukochanemu. To zaraz przejdzie. Nie była w zaawansowanej, a kiedy z Jean będzie już wszystko w porządku, nerwy opadną, ból odejdzie w niepamięć. Mijały minuty, a basior nie zaglądał do niej ani razu. Brunetka straciła poczucie czasu.
  Kiedy w końcu usłyszała kroki. Otworzyła oczy i spojrzała na basiora, który przytulił delikatnie Fragusię. Pogłaskał jej brzuch, upewniając się, że wszystko w porządku. 

   - Odzyskała przytomność? - zapytała zniecierpliwiona Cornelia, spoglądając na ukochanego. 

  - Wszystko z nią w porządku. Ty za to jesteś zdenerwowana. Powinnaś odpocząć po podróży. Dodatkowy stres nie wpłynie dobrze ani na ciebie ani na nasze maleństwo.  

  Westchnęła. Co prawda to prawda. Ale nie mogła przestać martwić się o swoją towarzyszkę podróży. 

Perunisko?