Od Alex'a C.D Tyks

Syknąłem z irytacji, odkładając kawałek materiału od rany na głowie i spoglądając z nieskrywaną złością na kolejne już dziecko uczepione mojej nogi.

- Niech ktoś wreszcie zabierze ode mnie tę pijawkę. — rzuciłem mimowolnie, próbując wyrwać kończynę z uścisku. Niestety, na daremno — Odczep się, no już.

Ten mały pomiot Szatana za nic miał jednak moje słowa, swoimi zdeformowanymi, przypominającymi nieco macki ośmiornicy rękoma jeszcze ciaśniej owijając się wokół mojej nogi. Już przemilczę lepiej to, że w ciągu ostatniej godziny jego miejsce zajęło co najmniej 10 innych dzieciaków, które w podobny sposób chciały chyba okazać swoją wdzięczność za uratowanie ich przed pewną śmiercią. Najwidoczniej nie rozumiały jednak naszego języka, przez co nadal chodziły za nami, nie odstępując ani mnie, ani Vipera nawet na krok. Odruchowo spojrzałem w kierunku chłopaka, licząc chyba na to, że to od niego uzyskam pomoc w pozbyciu się tego zbędnego balastu. Nie zdziwiło mnie jednak to, że do niego również uczepił się jakiś bachor, który, nawiasem mówiąc, chyba odcinał mu dopływ tlenu przez zbyt silny uścisk wokół szyi. Przez chwilę zastanawiałem się, jak udało mu się znaleźć na jego plecach, skoro ledwo od ziemi odrastał, ale widząc małe, nietoperze skrzydła wystające z jego pleców, sam dopowiedziałem sobie resztę. Wzdychając, ponownie zwróciłem uwagę na chłopca uczepionego mojego uda, który patrzył na mnie z niemal nabożną czcią. Ja niestety miałem tego serdecznie dość, przez co ponownie potrząsnąłem prawą nogą, dając mu w ten sposób znać, aby wreszcie mnie puścił. Kiedy jednak ten nadal obstawiał przy swoim, nie miałem najmniejszej ochoty dłużej się z nim męczyć. Dopiero po mocnym chwyceniu za kark i odciągnięciu siłą ode mnie, ten spojrzał na mnie z zapytaniem, zapewne nie wiedząc, co ma robić dalej. Wówczas jak na zawołanie, wszystkie oczy małych zbiegów zwróciły się w moją stronę. Kątem oka zauważyłem, że syn Wilkobójcy również pozbył się swojego adoratora, tak więc nie pozostało mi nic innego, jak:

- Już, wynocha. — rzuciłem, a widząc ich brak reakcji, zacząłem wykonywać trudne do opisania ruchy rękoma, przywodzące na myśl odganianie niewidzialnej muchy — Nie rozumiecie? Spierdalać mi stąd, do diabła!

To jakby ich natychmiast orzeźwiło. Pomimo tego, że na ich twarzach znów pojawiły się te dziwaczne uśmiechy, całe to stado zaczęło machać nam na pożegnanie, na odchodnym... powtarzając dwa ostatnie słowa, jakie do nich skierowałem. Patrzyłem na to wszystko z szeroko otwartymi oczami, ciesząc się zarazem, że nie powiedziałem tego słowa na „k” oraz „m”. Kiedy jednak te dalej odbiegały, radośnie podskakując i wykrzykując te słowa, nie mogłem powstrzymać się od niemal wzorowego facepalma. Niestety w momencie, kiedy moja dłoń spotkała się z czołem, przypomniałem sobie o ranie tam się znajdującej. Aua, zabolało. Przeklęta deltowska dziura, gdzie magia nie działa, przez co wyleczenie się w trybie natychmiastowym było niemożliwe. Pierdolona wioska pomyleńców, przez których muszę chodzić z rozbitą głową. Popieprzony statek, któremu zachciało się podziurawić akurat tutaj.

Moja wyliczanka mogłaby trwać, lecz tak zacny plan przerwany został przez odgłos kroków na pokładzie łodzi znajdującej się za moimi plecami. Odwróciwszy się w tamtą stronę, ujrzałem Vipera opierającego się o burtę i patrzącego gdzieś przed siebie, a dokładniej w stronę lasu, z którego niedawno wyszliśmy. Jego wzrok był najzwyczajniej w świecie pusty, a ja byłem niemal w 100% pewien, że nie zwróciłby uwagi na moje słowa skierowane do niego, nawet jeśli wykrzyczałbym mu je wprost do ucha. Pomimo tego, musiałem zadać mu jedno, podstawowe pytanie:

- Co teraz? — odezwałem się dopiero wtedy, gdy wszedłem na statek.

Jak można się jednak było spodziewać, ten nie uraczył mnie żadną odpowiedzią czy też reakcją oznaczającą, że moje słowa dotarły do niego. Wciąż wpatrywał się bowiem w puszczę przed sobą zupełnie, jakby chciał zapamiętać każdy, nawet najmniejszy jej szczegół. Nie chcąc mu zatem przeszkadzać, obrzuciłem spojrzeniem cały pokład, a nie znajdując na nim nic wartego uwagi, ruszyłem w stronę zejścia na dół statku. Wówczas zdałem sobie sprawę z tego, iż jestem tam praktycznie po raz pierwszy, gdyż to właśnie Tyks sprawdzała wtedy stan techniczny łodzi od wewnątrz. Odruchowo spojrzałem w kierunku dziury, która była głównym, a zarazem jedynym powodem, dla którego cała nasza trójka poszła do tego lasu. Dzięki pomocy tych zdeformowanych dzieciaków, wraz z chłopakiem zdołaliśmy ją załatać, co było chyba jedyną zaletą całej tej pochrzanionej sprawy. Czemu pochrzanionej? Tamta wygrana z piratami chyba za bardzo napompowała nam nasze ego, przez co myśleliśmy, że i tym razem damy radę kilkukrotnie przewyższającej nas liczbowo grupie przeciwników. Teraz kiedy ja chodzę z rozciętą głową, w połowie pokrytą krwią, Viper może pochwalić się niebywale twarzową śliwą pod lewym okiem, a Tyks została uprowadzona przez tamte prymitywy, nawet moje poczucie własnej wartości jest na niebywale niskim poziomie. A to bardzo źle wróży. Wzdychając głęboko, rozejrzałem się dookoła. Kilka beczek z rumem, zepsute armaty, walające się kule, sieci, hamaki zawieszone między słupkami, skrzynki... Zainteresowany ostatnim znaleziskiem, podszedłem do jednej stojącej najbliżej mnie, z zaciekawieniem zaglądając do środka. W momencie, gdy zobaczyłem jej zawartość, ktoś stojący obok mnie mógłby usłyszeć obracające się w mojej głowie trybiki, które pociągały za sobą kąciki ust. Ciesząc się niczym dziecko ze swojego znaleziska, zabrałem je i czym prędzej ruszyłem na górę. Tam odszukałem wzrokiem syna Wilkobójcy, który aktualnie siedział na schodach prowadzących do koła sterowego. Z szatańskim uśmieszkiem położyłem skrzynkę u jego stóp w taki sposób, aby swobodnie mógł zajrzeć do środka i przeczytać napis na znajdujących się wewnątrz przedmiotach, który brzmiał „DYNAMITE”.

- Może i nie darzę Tyks zbyt wielką sympatią, z wzajemnością z resztą, ale nie mam w zwyczaju zostawiać swoich na pewną śmierć, nawet tak bardzo irytujących, jak ona. Chociaż nie ukrywam, perspektywa zostawienia jej tutaj jest bardzo kusząca. — w tym momencie skinieniem wskazałem na skrzynkę pomiędzy nami — Tutejsi nie wiedzą, co ich omija. Co ty na to, aby urządzić im spóźnionego 4 lipca? Tyle że nieco bardziej wybuchowego?