Od Peruna CD Fragonii

— Wiem, że nie uchronię cię od tego wszystkiego.. — wyszeptał basior, delikatnie przyciągając do siebie rączkę Fragusi. — ..ale chociaż przed częścią mogę spróbować. Wezmę cię do siebie, jeśli tylko Darkness mi pozwoli. Nie, nie do Nowego Jorku. Do mojego prawdziwego domu. W Bieszczadach. Tam nie ma zbyt wielu ludzi. — Tu pozwolił sobie na to, żeby się cicho zaśmiać. — Właściwie, to nie ma ich w promieniu kilkunastu kilometrów od mojego domu, raczej będziesz zadowolona z tak spokojnego towarzystwa. A poród odbiorę sam. Obiecuję ci, że nie będzie tam nikogo obcego. Ani jednej nieznajomej osoby, która mogłaby zakłócić twój spokój. Niestety, to czy się będziesz dobrze czuła, nie zależy ode mnie. Ale postaram zapewnić Ci jak najlepsze warunki. Kto wie, może w tej ciąży jednak będzie lepiej? Organizm przezwyciężył już ten szok i teraz będzie wiedział, jak się zachować?
   Brunetka uśmiechnęła się tylko smutno, bowiem Perun sam nie miał przekonania, że jego słowa o dobrze zniesionej ciąży są prawdą. Cóż, nie miał na to żadnego wpływu. Najmniejszego. Ale wiedział, że zdoła dotrzymać wszystkich obietnic, które teraz jej złożył. O ile, oczywiście, Wilkobójca się zgodzi. A ten aktualnie chciał go zajebać. I zajebać było tutaj najmilszym określeniem, jakie znalazł. Zdecydowanie najłagodniejszym. Ale.. nadzieja matką głupich. Perun powtarzał to sobie za każdym razem, jak nie widział najmniejszej szansy na to, że coś może mu się udać. Łapał się tej myśli jak tonący brzytwy. I zawsze jakoś to było. Miał nadzieję, że i jakoś to się uda tym razem. A jeśli nie.. Będzie musiał walczyć. I zrobi to. To już głupota czy jeszcze poświęcenie? Dobrze wiedział, że jeśli  Darkness się wkurzy, z Peruna Wołkowa nie zostanie nic, nawet najmniejsza cząsteczka prochu. A mimo tego zrobi to. Nie podda się. Nie odejdzie z Rivangoth bez swojej ukochanej. W końcu teraz będą rodziną. A ona stanowiła dla Peruna największą wartość.

*więcej pseudofilozoficznego pierdolenia*