Od Peruna C.D Fragonii

   Fragonia. Dziecko. Poeta próbował sobie to wszystko poukładać w głowie, naprawdę próbował, jednak wszelkie próby spełzły na niczym, gdyż po prostu nie mógł się skupić na żadnym z tych słów. Nie rozumiał, jak są ze sobą związane i dlaczego Darkness je mu powiedział. Oh, bogowie, teraz to tak wszystko nie miało dla niego najmniejszego sensu. Próbował skupić wzrok na zatroskanej twarzyczce swojej ukochanej, ale nijak mu to nie wychodziło. Jego wzrok był nieobecny. Słyszał pisk Fragonii, jednak nie potrafił zarejestrować z jakiego powodu piszczy i o co jej chodzi, a ten dźwięk jedynie drażnił jego i tak już przewrażliwiony słuch. Słyszał głos jej i Darknessa, jak rozmawiali ze sobą. Perun naprawdę chciał się skupić, naprawdę chciał usłyszeć to, co do niego mówią, jeśli w ogóle ich słowa skierowane są w jego stronę. Drażnił go ten brak kontroli nad własnymi zmysłami, czuł się jak pijane dziecko we mgle, jakby rozmawiali w jakimś obcym języku, z którego on nie zna żadnego słowa i nawet z kontekstu zdania nie może wywnioskować znaczenia chociażby jednego z nich. Podniósł się na drżących nogach i już chciał podeprzeć się ręką o ścianę, jednak zamiast chłodnej cegły jego dłoń napotkała powietrze. Narkotyk zanurzył postrzeganie przestrzeni, przez co nie mógł odpowiednio ocenić odległości. Stracił przytomność, a jego głowa uderzyła o framugę drzwi, plamiąc czarne futro szkarłatną krwią. Dopiero kiedy jego ciało uderzyło o podłogę po raz kolejny tego dnia, tamta dwójka zwróciła na niego uwagę. 

  Obudził się w jakimś innym pomieszczeniu. Czuł się już w miarę normalnie, chociaż był trochę osłabiony. Zamrugał kilkukrotnie, żeby się ocknąć. Dopiero kiedy obraz przestał mu się rozmywać zobaczył nad sobą Fragonię. Uśmiechnął się do niej słabo.

— Co się stało, malutka? — zapytał, patrząc jej w oczy. — Darkness coś krzyczał, ale ja nic nie pamiętam.. Ostatnim, co pamiętam było to, że Persefona mnie zabrała do siebie..

Frago? Wybacz to opowiadanie.