Od Nany C.D Luny

Przysięgam, kurwa, że kocham dzieciaki. Są irytującymi, durnymi bachorami, którym wydaje się, że wszystko mogą, że są praktycznie nieśmiertelne i może było coś urzekającego w tej nutce młodości wyczuwalnej w powietrzu, ale prawda należała do tych zgoła bardziej okrutnych. Dzieci były głupie, smarkacze jeszcze głupsze, nastolatkowie w ogóle dostawali małpiego rozumu i mogłam w spokoju przyznać, że rodziliśmy się najsensowniejszym elementem społeczeństwa były te bekające, pierdzące berbecie, wciąż znajdujące się w stadium, które nie wymagało mówienia czy chodzenia, a tylko okazjonalnego płaczu dla informowania reszty świata, że potrzebują uwagi.
Ale jak Hanka przyleciała mi do baru z, chyba, bezdomnym dzieckiem, to myślałam, że obie spiorę na kwaśne jabłko. Spojrzałam na dwójkę dzieci siedzącą na zbyt dużych dla nich stołkach przy ladzie, gdzie obie dziewczynki machały swobodnie nogami, nie sięgając stopami podłoża. Punkt pierwszy akcji ogarniaczowej zaliczony, każda dostała po zupie i pajdzie chleba, bo jednak późne godziny popołudniowe robiły swoje, a już po Hance (znowu była blada, cholernie, chyba trzeba będzie jednak pomyśleć o ponownej wizycie u lekarza) wiedziałam, jak dużo dzieci żrą, bo jedzeniem tego nazwać nie dało się.
— Hanka nas nie przedstawiła, jak się nazywasz? — zagaiłam, decydując się pominąć wszelkie formułki grzecznościowe. Co prawda Młoda co jakiś czas znosiła okoliczne, głodne dzieciaki, z którymi bawiła się na podwórku, ale ta akurat panna wyglądała bardziej na uciekinierkę z domu, aniżeli standardowego, błąkającego się bachora. Ładniejszy ubiór, przede wszystkim była czystsza, wydawała się też w jakiś sposób pachnieć nawet ładniej i ewidentnie nie była z tego miasta, inaczej już dawno przesiąkłaby charakterystycznym zapachem spalin, zgrzytem metalu czy słabej kawy.