OD Fragonii C.D Jeanette

  — N...nie budź go... —wyszeptała cichutko Fragonia, przymrużając oczęta i opierając głowę o poduszkę. — Niech się wyśpi po ppprorządkach. Nnnie chcę go denerwować, bo dddzzwonienie o takiej porze mmmoże być... Zzznaczy... Perunek może pomyśleć, że coś się stało... Bo to raczej nietypowe... 

 — Nie marudź, tylko dzwoń do niego. — westchnęła Jean, rzucając dziewczynce telefon. Sama zaś zaczęła pakować brunetkę, rzucając jej jedynie świeże spodnie oraz bluzkę. Prysznic kotka wzięła wczoraj wieczorem, więc według rudej nie było potrzeby dodatkowo je spowalniać, bo musiały się dokładnie wylizać po raz drugi. 

  Dziewczynka złapała komórkę i lekko poddenerwowana zaczęła przeglądać kontakty rudowłosej. Naprawdę nie chciała niepokoić ukochanego. Wolała z nim porozmawiać potem, ale skoro jego partnerka nalegała, to chyba było warto. Nacisnęła zieloną słuchawkę przy odpowiednim kontakcie i czekała. 

  Kiedy po kilkunastu długich sekundach Perun podniósł telefon i odebrał połączenie, zaniemówiła. Usłyszała jego długie ziewnięcie, a po chwili zwykłe "halo" ze strony czarnego basiora. Nie wyglądał na jakoś szczególnie przejętego. No tak. Przecież różnica czasowa... Czerwonowłosy nie zdziwił się po tym, jak Fragonia puściła mu sygnał. Uspokoiła się, słysząc jego ciepły głosik.

   — To tylko ja.  — wyszeptała brunetka.  — Przepraszam, że dzwonię o tak później dla ciebie porze. Ja...ja i malutki dobrze się czujemy. Wszystko z nami w porządku. Jean jest całkiem fajna. Dajemy sobie radę. Mam nadzieję, że u ciebie też jest dobrze... Kocham cię. Zadzwonię później, bo nie chcę cię już męczyć.

  Po tych słowach dziewczynka się rozłączyła, nie dając mu nawet dojść do słowa. Jean trąciła ją delikatnie, dając tym samym znać, że są już gotowe do dalszej drogi. I dobrze. Fragonia nie zamierzała spędzać tutaj reszty dni swojego nędznego życia.

Jeanette?