Od Alexa C.D Azami

Praktycznie nawet nie zareagowałem na ostrzeżenie Azami dotyczące tego, że ktoś nas śledzi. Odkąd tylko opuściliśmy tamten ośrodek, niemal codziennie mieliśmy kogoś na głowie, tak więc takie sytuacje stały się dla mnie niczym chleb powszedni. Prawda jest bowiem taka, że gdzie byśmy się nie ruszyli, tam zawsze byli oni — pracujący jako zwykli kierowcy taksówek, obsługa hotelowa czy też sprzedawca w monopolowym. Ludzie będący członkami tamtej organizacji, której nie spodobało się zapewne, że nasza dwójka była odpowiedzialna za kompletne zniszczenie jednego z ich ośrodków, dodatkowo prowadząc do uszczuplenia ich szeregów zarówno o kilkudziesięciu pacjentów, jak i wiele więcej pracowników. Dotychczas starali się nie wchodzić nam zbytnio w drogę, pozostając w ukryciu najdłużej, jak to tylko było możliwe. Nauczyli się zapewne, że kto zrobi o jeden krok za dużo w naszą stronę, skończy marnie. Powiedziałbym, że mogą nawet zapytać się o to swoich kumpli, którzy postanowili sobie z nami „porozmawiać” podczas naszej podróży z Miami do Tampy. Niestety, było to poniekąd niemożliwe — chybachyba że posiadają medium umiejące nawiązywać kontakt z zaświatami. I to w dodatku dość dobre, jeśli weźmie się pod uwagę fakt, iż wówczas byłem co najmniej wkurwiony na tych wszystkich pomyleńców, a ich ciał zapewne własna matka nadal nie może rozpoznać. A raczej tego, co z nich zostało.

- Mówiłem ci przecież wczoraj wieczorem, krótko przed tym, jak kazałem ci spać. — w tym momencie zrobiłem pauzę, dając jej w ten sposób do zrozumienia, że dobrze wiem, iż się mnie nie posłuchała — Jedziemy do gościa, który coś wie na temat twojego rodzeństwa i innych tego typu ośrodków. Trzeba wiedzieć, jakie miasta omijać na przyszłość szerokim łukiem.

Ta nie odpowiedziała zaraz, a mnie przez ciszę panującą w pojeździe zdawało się, że oprócz mojej osoby nie ma tu nikogo innego. Wykorzystując zatem fakt, że właśnie dojechaliśmy do skrzyżowania, na którym niedostosowanie się do znaku stopu groziło przerobieniem auta na mielonkę, spojrzałem w jej stronę pod pretekstem upewnienia się, czy nic nie nadjeżdża z prawej strony. Nie trzeba zatem opisywać mojego zdziwienia, kiedy zamiast zastać siedzącą normalnie na siedzeniu pasażera dziewczynę, ta opierała się o nie ramieniem, patrząc prosto w moim kierunku. Nie dałem jednak poznać po sobie tego, jak bardzo ta sytuacja mi się nie podobała, jak gdyby nigdy nic ponownie sprawdzając lewą stronę i ruszając z miejsca. Wówczas znów spojrzałem w lusterko, a widząc w nim dzielnie jadącego za nami, znanego Opla, prychnąłem cicho pod nosem. Jacy oni przewidywalni.

- A skąd wiesz, że jemu można zaufać? — usłyszałem, na chwilę odrywając wzrok od drogi i spoglądając na Azami.

- Teraz to już nawet samemu sobie nie można ufać. — wymruczałem, ponownie skupiając uwagę na kierowaniu — Przez Nowy Jork przewija się wielu ludzi, a jeszcze więcej robi tam największe głupstwa w życiu. Tom nie był wyjątkiem: przyszedł o pierwszej w nocy do zakładu, by zakryć tatuaż z imieniem jego byłej dziewczyny. Jakaś zdrada czy coś, nie wnikałem. Przy okazji wydało się, że zwykłym człowiekiem to on nie jest. W sumie ten smród kociej sierści był niemożliwy do zamaskowania. — przerwałem na chwilę swój bezsensowny monolog, zmuszony do zatrzymania się w korku — Do czego zmierzam? Zamiast zapłacić, podzielił się ze mną kilkoma ważnymi informacjami. Kiedyś wyklinałem go za to w trzy diabły, ale teraz doceniam to, że mi o tym powiedział. Tom podobnie jak my był w takim ośrodku i również z niego uciekł. Przed tym jednak zdążył zdobyć wystarczająco dużo informacji, by teraz móc przewidywać ich ruchy. Facet nienawidzi ich bardziej niż my dwaj razem wzięci, a sama perspektywa skopania im w jakikolwiek sposób dupska podnieca go bardziej niż pornosy BDSM. Wybacz. — rzuciłem, wyczuwając wręcz, jak ta się zarumieniła — Tak więc widzisz... Co jak co, ale ten na 90% nas nie wkopie. A jeśli to zrobi, to już chyba stracę wiarę w ludzkość.

W tamtym też momencie ponownie ruszyliśmy, po raz już czwarty z rzędu skręcając w prawo. Tak, zrobiliśmy jedno wielkie kółko. Tak, doskonale zdawałem sobie z tego sprawę. Tak, miałem w tym jakiś plan.

- Wydaje mi się, że już przejeżdżaliśmy obok tej kawiarni... — Zaczęła niepewnie dziewczyna, rozglądając się dookoła.

- Dobrze ci się wydaje. — powiedziałem, a czując na sobie jej wzrok, dodałem — Odkąd opuściliśmy ulicę, przy której był hotel, ten Opel jest tuż za nami. Nie okręcaj się, spójrz w boczne lusterko.

Tak też zrobiła, pochylając się lekko i wiercąc niespokojnie, chcąc zapewne jak najlepiej widzieć. Powstrzymałem złośliwy komentarz, kiedy zaczęła majstrować przy ustawieniu lusterka, w wyniku czego nie widziałem już boku naszego auta, a cały tył tego jadącego obok nas. Zajebiście.

- Faktycznie, jest tam. — odpowiedziała, znów spoglądając na mnie — Co teraz robimy? Nie możemy jechać prosto do tego Toma, bo mogą go...

- Spokojna twa głowa, wiem o tym. — przerwałem jej, znów skręcając, lecz tym razem w lewo — Dlatego właśnie nadeszła pora na zmianę środka transportu, a przy okazji pozbycie się tamtych natrętów. A gdzie najszybciej znaleźć inne auto jak nie tutaj?

Wtedy też Azami zwróciła uwagę na otoczenie, zadając pytanie retoryczne:

- Centrum handlowe?

- Ty pójdziesz sobie kupić coś ładnego, ja w tym czasie zadzwonię do Toma i skołuję nowe auto. Masz równą godzinę, inaczej odjadę bez ciebie.

Zaparkowałem praktycznie na samym środku parkingu, zaraz po zgaszeniu auta wychodząc na zewnątrz i idąc w stronę bagażnika. Po wyjęciu z niego torby mojej i Azami, bez słowa skierowałem się w stronę windy prowadzącej z podziemnego parkingu na górę, do cywilizacji. Po drodze nastąpił oczywiście podstawowy temat, a mianowicie pieniądze. Na te słowa westchnąłem cicho, dopiero po znalezieniu wolnej ławki w środku centrum i położeniu na niej torb, wyciągnąłem z kieszeni portfel, z którego wyjąłem jeden banknot. Dziewczyna? Brak reakcji. Znów wzdychając, dołożyłem do niego kolejny. I co? Znów to samo. Kręcąc zatem głową z dezaprobatą, wyjąłem jeszcze jedną podobiznę Benjamina Franklina, trzymane banknoty wkładając do kieszeni spodni, a portfel podsuwając mojej towarzyszce. Tego zabrała od razu, posyłając w moją stronę szeroki uśmiech. Będę tego żałował.

- Pamiętaj, godzina. — rzuciłem, siadając między torbami i wyciągając z kieszeni telefon — Inaczej jadę bez ciebie. No i miło by było, gdyby choć trochę tej kasy zostało. Byłbym wdzięczny. — widząc, że ta chciała się odezwać, dodałem — I nie, nigdzie nie idę. Dasz sobie radę sama.

Azami?