01 stycznia 2018

Od Nataniela [Quest 5]

Dziś wróciłem wcześniej niż zamierzałem. Operacja przebiegła lepiej niż ktokolwiek mógłby się spodziewać. Mijając po drodze wszystkie możliwe sektory, w końcu dotarłem do domu. Byłem głodny i chciałem pójść jak najszybciej spać. Rozwiązanie było tylko jedno. Ryzykowne, ale zawsze jakieś.  Z kuchni na dole dobiegały apetyczne aromaty, a to znak, że ktoś z mieszkańców szykował sobie kolację. W kuchni zastałem Viol, ubraną tylko w fartuszek.  Krągłości jej pupy uroczo uwydatniły się, kiedy zaglądała do piekarnika. Oparty o framugę przez chwilę przyglądałem się scenerii kuchni. Było w miarę czysto jak na jej przygody z gotowaniem. Może sama Violet do asów kulinarnych nie należała, ale też nie najgorzej smakowały przyrządzone przez nią posiłki. Postanowiłem zaryzykować i posadzić swój tyłek na jednym z kuchennych krzeseł.
- będziesz jadł? – Viol miała przyjemny i melodyjny głos pasujący do niej całej.
- poproszę – odezwałem się, wciąż niepewny tego czy to dobry wybór.
- umyj ręce – popatrzyłem z większą uwagą na własne dłonie. Miła racje, całe nosiły jeszcze ślady szpitalnych działań, gdzieniegdzie widniały ślady krwi i detergentów oraz trochę talku z rękawiczek. Skrzywiłem się zniesmaczony własnym brudem.
- pójdę się umyć. W czymś Ci później pomóc? – Spytałem na odchodne.
- już prawie kończę, więc lepiej się pośpiesz – mówiąc to odwróciła się w moją stronę i lekkim krokiem podeszła bliżej, kładąc swoje długie ramiona wokół moich barkach. Przyjemnie pachniała. Jako jedna z nielicznych znanych mi istot mogła pozwolić sobie na nieskrępowane dotykanie mojego ciała. Złożyła lekki jak muśnięcie satyny pocałunek na moim policzku, pytając czy miałem ciężki dzień. Przez chwilę pozwoliłem sobie zatonąć w jej fiołkowych oczach, po czym zamknąłem ją w mocnym uścisku. Wtuliłem twarz w wgłębienie między jej policzkiem a obojczykiem całując ją w tym miejscu. Cicho jęknęła niczym kotka podrapana w czułym miejscu. Niechętnie wypuściłem ją z objęć zmierzając w stronę łazienki.
Po 30 minutach siedziałem już z powrotem na swoim miejscu czekając cierpliwie aż Viol ułoży danie na talerzu.
- ty nie jesz…? – Spytałem widząc tylko jeden talerz przed sobą.
-nie jestem głodna – odpowiedziała ściągając fartuszek i nago udając się w stronę schodów prowadzących na górne piętro. To mi wystarczyło by lekko trącić danie widelcem. Kurwa byłem już zbyt głodny i zmęczony by czekać. Zjadłem wszystko co mi nałożyła. Zdołałem jeszcze odstawić naczynia do zlewu, pozmywam rano jak tylko wstanę.
Dowlokłem zmęczone i ociężałe członki do mojej sypialni nakryłem się moim błękitnym kocem gotowy na nocne u pocenie się pod nim, jednak inaczej nie potrafiłem zasnąć w pozycji leżącej. Nad ranem obudził mnie przeraźliwy ból brzucha. Zdołałem jakoś ześlizgnąć się na ziemie i zwrócić mieszaniną gęstej mazi i świeżej krwi. Ciało zrobiło mi się lekko fioletowawe i czułem jak moja krtań powoli się zwęża. Wiedziałem, że nie zostało mi zbyt wiele czasu. Dowlokłem oporne ciało do drzwi prowadzących na korytarz. Oparłem ciężką dłoń na klamce i dosłownie wypadłem na miękki czerwony dywan. Czyjaś delikatna i niewielka stópka przewróciła mnie na plecy, tak że teraz mogłem widzieć wyraźnie zniesmaczoną minę Viol.
- co…? – zdołałem wycharczeć, niezdolny dokończyć zdanie „co mi podałaś?”.
- działa wolniej niż myślałam, ale i tak dobrze. Musze to jeszcze dopracować. – dokończyła i obróciwszy się skierowała kroki na schody prowadzące na jej piętro.
- Viol…! – charczałem już resztkami powietrza które pozostało mi w płucach. Słodka czarownica, odwróciła się w moją stronę z miną jakby sobie właśnie coś ważnego przypomniała.
- No tak kozieradka! – i tyle ją widziałem jak i cokolwiek innego. Mała sekutnica zapłaci mi za to pomyślałem i odpłynąłem w niebyt.
Obudziłem się, a raczej odzyskałem przytomność czując czyjeś miękkie usta ściśle przylegające do moich. Język brutalnie rozwarł moje wargi wlewając mi do ust jakiś dziwnie smakującą maź, miałem kłopoty z jej połknięciem i kilka razy jeszcze zwracałem ją. Kiedy miałem dość sił aby otworzyć oczy zobaczyłem nad sobą Ruperta i w dalszym planie Viol z lekko wydętymi ustami i skrzyżowanymi na nagich piersiach rękoma.
- już dobrze Kociaku – Rupcio uśmiechnął się do mnie kładąc mi swoją wielką i ciepłą dłoń na moim zimnym i oblanym potem czole. Nienawidziłem tego ciepła, jednak chciałem by jego dotyk trwał chwile dłużej. –Przeżyjesz, więc mi się tu nie pozabijajcie…znowu. – kończąc zdanie spojrzał prosto na Violet.
Zamknąłem oczy, po raz setny przysięgając sobie, że nigdy już nie zbliżę warg do skóry tej toksycznej żmii. Dobrze wiedziałem, że jest jak trująca bomba. Nigdy nie było wiadomo do czego doda swój jad, tym razem nie było to jedzenie, a jej słodko pachnące perfumy którymi skropiła swoje ciało.

- przeżyjesz…- powtórzyła jak echo z nieśmiałym i słodkim uśmiechem wyciągając dłonie w moja stronę. Pozwoliłem jej zwinąć się przy moim boku, choć nawet gdybym tego nie chciał nie miałem dość siły na jakiekolwiek protesty. Rupert zamknął za sobą cicho drzwi, zostawiając nas samych, splecionych pod nowym niebieskim kocem.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Wędrowcze, oto masz możliwość pozostawienia po sobie śladu! Proszę o podpisanie się nickiem na howrse/imieniem postaci na Divided Kingdom. Obraźliwe i anonimowe komentarze będą usuwane!

Szablon wykonała Fragonia na rzecz bloga Wataha Karmazynowej Nocy. || Credits