Od Fragonii C.D Perun

  Zachód słońca widziany ze szklanego balkoniku, na którym malutka uwielbiała przebywać z Wilkobójcą był po prostu nieziemski. Czuła ciepły oddech Peruna na swoim karku i osłabienie w kościach. Zrobiła tylko krok do przodu i wywróciła się. Na szczęście obok był basior, który podniósł dziewczynkę i posadził na pobliskim fotelu. Usiadł zaraz obok niej, aby mieć oko na dziewczynkę. Zaczął ją czule głaskać, a po chwili przysunął do siebie jeszcze bliżej, aby mieć pewność, że na pewno nic jej się nie stanie. 

  - Rivangoth to zamek na Delcie... - wyszeptała Fragonia, spoglądając na swoje nogi. - To... to  zupełnie inne miejsce. Możesz mi nie wierzyć, ale naprawdę trafiłeś do innego wymiaru, z którego i ja pochodzę. Nie jest on co prawda tak wielki, jak ziemia, ale tak samo różnorodny. Ludzie, furry, istoty magiczne typu elfy, wilkołaki istnieją tu naprawdę. To.. to jest coś zupełnie innego, niż... niż... no wiesz... To... to jest magiczne miejsce. Kkkiedyś, jak wyzdrowieję, jak wszystko się w końcu ułoży, to... to.. no... To pokażę ci również okolice.. i..i inne królestwa. 

  Basior uśmiechnął się do dziewczyny i spojrzał jej głęboko w oczka. Dziewczyna odwzajemniła ten gest i po chwili stało się coś, czego się nie spodziewała, bowiem mężczyzna... pocałował ją. W usta. Dziewczynka, nie wiedzieć czemu, pozwoliła mu na to. Jego dotyk uspokajał młodą. Miała wrażenie, że cały świat stanął nagle w miejscu specjalnie dla tej dwójki. Kiedy jednak Perun zdał sobie sprawę, co się stało, odwrócił się od dziewczyny i spojrzał smutno w podłogę.
  - Ja... ja nie powinienem... - wychrypiał, wstając powoli z ławki.
  Brunetka miała wrażenie, że mężczyzna zaraz odejdzie, więc chwyciła czarnego za rękę i znowu przysunęła go do siebie, po czym wtuliła się w jego miękki tors i popłakała się.
  - Proszę, nie odchodź. - pisnęła.

Perunku?