Od Dorina C.D Sarah

Patrzył zszokowany na nieznajomą. Przez jej brzuch przechodziła długa, poprzeczna rana, z której niczym z piekielnej fontanny wypływała brunatna ciecz. Chłopak był opryskany kropelkami krwi, a jego ubranie wręcz nią przeciekało. Był po prostu zbyt zaskoczony i przestraszony zachowaniem tej oto dziewczyny, żeby zrobić coś więcej niż tylko stać i wpatrywać się w niewiastę. Otrząsnął się po chwili i próbował zrozumieć co tam się właśnie stało, czyżby siedział w niej jakiś wampiryzm? Na chwilę przed zdarzeniem przecież zobaczył białe kły, które skaleczyły jej dolną wargę. Dziewczyna z powodu krwi w końcu się przewróciła czy może nawet zemdlała i dopiero to do reszty otrzeźwiło chłopaka. Wytarł zakrwawiony miecz, z którego drobne kropelki cieczy kapały na ziemię, o przesiąknięty posoką płaszcz nie dbając nawet, że prawdopodobnie pobrudzi go jeszcze bardziej, o ile to w ogóle było możliwe. Nadal trzymając go w dłoni, ponieważ nie wiedział czy dziewczyna przypadkiem znowu go nie zaatakuje, podszedł do leżącej nieznajomej. Uklęknął przy niej. W ułamku sekundy oczy niewiasty rozszerzyły się, a ona sama poderwała się do góry. Niewiele myśląc chłopak po prostu uderzył ją w środek czoła płaską częścią miecza, zwaną płazem. Twarz nieznajomej opadła z powrotem na miękką poduszkę z mchu. Teraz to dopiero był w kropce. Usiadł po chwili na ściółce po turecku. Mając pewność, że dziewczyna nie obudzi się przez dłuższy czas odłożył broń na trawę po swojej prawej stronie. Schował twarz w dłoniach, przecież nie mógł jej ot tak zostawić w środku lasu, ale z drugiej strony to ona go zaatakowała. Och, przecież nie zaniesie jej do swojego domku, ale nie porzuci też jej tutaj. Rozdarty między myślami nie miał pojęcia co robić. W końcu postanowił zadziałać. Spojrzał jeszcze tylko na czoło dziewczyny, oj szykuje się wielki guz, ale to już jej problem, prawda? Ostrożnie zdjął prawą rękawiczkę, którą ze szwajcarską precyzją złożył obok miecza. Poczekał chwilę aż ogień trochę przygaśnie, zawsze mocno strzelał z jego dłoni kiedy tylko pozbywał się rękawicy. Strzepnął jeszcze go tylko kiedy na palcach tańczyły mu już tylko drobne płomyki. Mocno się skupił na dłoni i po chwili płomień zabłysnął w mgnieniu oka na jaskrawą zieleń. Zbliżył go ostrożnie do rany na brzuchu nieznajomej. Ze skupieniem obserwował zrastającą się skórę. Wkrótce nie pozostało nic z okropnej rany, którą zastąpiła jasna skóra, na której nie było nawet blizny po poprzednim zajściu.

Sarah? Udało mi się jeszcze przed weekendem xd

Ilość słów: 383

Dorian zdobywa nowe punkty dla Watahy Zachodu!