Od Evangelnie C.D. Zdrajcy

- Nie sądzę, by było to dobrym pomysłem - powiedziałam po chwili, patrząc uważnie na Zdrajcę. - Nie martw się, jakoś sobie radziłam zanim cię poznałam, więc teraz też sobie poradzę - uśmiechnęłam się figlarnie - Jakby co będę bardzo głośno krzyczeć i błagać o pomoc - oboje wiedzieliśmy, że to zdanie było kłamstwem, ale Zdrajca nie skomentował tego w żaden sposób. Odwróciłam się w stronę drzwi i zapukałam. Nie usłyszałam żadnego pozwolenia, więc powtórzyłam ten gest. Po kilku próbach po prostu weszłam do środka, nie oglądając się za siebie. W chatce panowało przyjemne ciepło. Meble i podłoga były drewniane. Od wejścia mogłam zobaczyć przejście do kuchni, a także schody wiodące na górę, jednak dobre widzenie nieco utrudniał mi dym z kadzidełka stojącego na środku izdebki. Z tego właśnie dymu ni stąd ni zowąd wyłoniła się jakaś kobieta. Była przygarbiona, jakby uginała się pod wieloma warstwami wielobarwnych strojów, które na sobie miała. Miała szare, długie do pasa włosy, na których ułożone było coś w rodzaju opaski z ogromnych piór, a także wszelakich koralików. Jej oczy, jednolicie białe spojrzały na mnie, co spowodowało, że wciągnęłam ze świstem powietrze. Było to troszkę przerażające. Kobieta szybko pokonała dzielącą nas odległość. Złapała mnie dwoma palcami za brodę i przybliżyła moją twarz do swojej.

- Zbliża się wojna - wychrypiała - Strzeż się dziecko, bo możesz stracić coś ważnego. Jedyne co...

- Matko! - usłyszałam zmartwiony głos, a potem odgłos zbiegania po schodach. Wyplątałam się z uścisku starej Andromedy i spojrzałam na nowo przybyłą. Była to młoda kobieta. Miała długie, czarne włosy, zawiązane w wysoki kucyk. Jej czarne oczy patrzyły na mnie z nieufnością. Z kieszeni swojej bordowej sukni wyciągnęła sztylet i wycelowała go w moją stronę.

- Kim jesteś?! - niemalże krzyknęła.

(Zdrajca? Wbijasz na imprezę, czy wolisz marznąć na zewnątrz xd ;D)