13 kwietnia 2017

Od Zdrajcy cd. Artemidy

  Zdrajca kończył właśnie kompletować różnorodny sprzęt, który według autora podręcznika mógł przydać się do walki ze Śmiercią. Nie zabrakło wśród niego rzeczy typu lira czy złote monety, których wartość wydała się czarnowłosymi niezbyt istotna. Właściwie, spośród zgromadzonych sprzętów najbardziej przemawiała do niego peleryna Śmierci. Teoretycznie... gdyby go zabił, stałby się Śmiercią i mógł ożywić Apolla. Zdrajca już raz widział, jak Śmierć przychodzi po Śmierć. Po przyjaciela człowieka. Zatem to było możliwe. W zamyśleniu spojrzał na zamalowane na czarno okno.
- ...anie ...aj...a! - usłyszał gwałtownie urywki krzyku jakiegoś małego dziecka. Nie. Nie jakiegoś. Dobrze wiedział, co to za małe dziecko. Gwałtownie poderwał się z miejsca, przewracając krzesło i porzucając książkę wybiegł z pomieszczenia, kierując swoje kroki tam, gdzie zostawił małą Artemidę. Jak mógł ją zostawić?! Po tym, co stało się Apollowi... dlaczego nie przeniósł się do tego samego pokoju, w którym ona spała?! Idiota! Mogło jej się stać... cokolwiek!
  Kocica już niema płakała z przerażenia i bezsilności. Nadal nie była do końca zdolna, by chodzić. Zdrajca ukląkł przed nią i chwycił ją w ramiona, przytulając mocno. Przerażenie, które odczuł, przypomniawszy sobie o małej ustąpiło miejsca uldze i radości. 
- Przepraszam... - powiedział cicho do powoli uspokajającej się w jego ramionach Artemidy. - Pochłonęły mnie poszukiwania sposobu, by obudzić twojego braciszka. Ale już wiem, wiem. Odpoczniemy jeszcze trochę i ruszamy w drogę, dobrze? Będziesz silną dziewczynką i razem uratujemy Apolla. A potem wrócimy do mamy. Pewnie mama będzie zła, jednak całą winę wezmę na siebie, dobrze? Więc o nic się nie martw. Teraz już wszystko może być tylko lepiej. 
  Z ust Zdrajcy biegł nieprzerwany potok słów, jakby sytuacja była na prawdę dramatyczna, choć tak na prawdę sama Artemida uspokoiła się niemal całkowicie chwilę po tym, jak chwycił ją w ramiona. Kocica szybko wyczuła, że nie chodzi tylko o to, co widać na pierwszy rzut oka. Czuła zmarwienie dorosłego.
- Panie Zdlajco, nie musi pan tak się maltwić. Wsystko będzie dobse, tak?
  Zdrajca poluzował uścisk i uśmiechnął się do niej promiennie, nie mówiąc nic. Miał nadzieję, że ten uśmiech powie jej wszystko.
- Odpocznijmy jeszcze trochę - zaproponował. - Na zewnątrz. Zgoda?
(Artemida?)

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Wędrowcze, oto masz możliwość pozostawienia po sobie śladu! Proszę o podpisanie się nickiem na howrse/imieniem postaci na Divided Kingdom. Obraźliwe i anonimowe komentarze będą usuwane!

Szablon wykonała Fragonia na rzecz bloga Wataha Karmazynowej Nocy. || Credits