Od Evangeline C.D. Zdrajcy

- No więc... Ona... - Błagam Ev, tylko się nie rozpłacz. Tylko nie wyj jak zraniony bóbr

- Jestem siostrą Williama, kochanie - powiedziałam do dziewczynki. - A jak ty się nazywasz? 

- Ashley. 

- Ślicznie

- Tatusiu? - dziewczynka odwróciła się do Williama - Dlaczego próbowałeś zabić swoją siostrę? - dziecięca szczerość jest doprawdy piękna - Przecież mama mi mówiła, żebym uważała, bo kiedy mój braciszek się urodzi, mam go chronić - dziewczynka spojrzała na ojca gniewnie i tupnęła nóżką. - Chyba taki średni był z ciebie braciszek, co? 

- Ash, to nie takie proste - kucnął przy niej i położył jej dłonie na ramionach - Mam dla ciebie tajną misję. Zgoda? - dziewczynka z uśmiechem kiwnęła głową - Idź do pani kapitan i przekaż jej, że oferujesz jej swoją cenną pomoc w robieniu obiadu. 

- Tak jest, Kapitanie! - dziewczynka wymaszerowała z pokoju, a William znowu obrócił się do nas wstając.

- Rzadko się zdarza, że dziecko jest mądrzejsze od ojca - skomentowałam. Spojrzał nie mnie z wyrzutem. - A wracając do naszej poprzedniej dyskusji: Tak, nie wiem co TY przeżyłeś. Po prostu po zabiciu naszych rodziców, elegancko wróciłeś tutaj jako pan i władca i patrzyłeś spokojnie na to, jak mnie torturowali!

- I naprawdę myślisz, że to prawda?! Od początku błagałem ich, żeby cię wypuścili. Nie wiem czy słyszałaś, ale mówiłem, że mnie więzili bardzo długo. Myślisz, że nie żałuję, że ich zabiłem?! Byłem opętany, nie wiedziałem co robię! 

- Wolałabym całe życie gnić w tym zamku, niż zrobić komuś to, co ty zrobiłeś mnie! - wykrzyknęłam, po czym wyszłam z pokoju. Nie wiem, czy Zdrajca wyszedł za mną, nie wiedziałam w ogóle, co się działo. Osunęłam się po ścianie, kilkadziesiąt metrów dalej i po prostu pozwoliłam łzom wypłynąć. 

(Zdrajca? Tamto było świetne *^* I co teraz zrobisz? )