Od Miyashi cd. Fragoni

Ten huk to był strzał, ale z innego pistoletu niż poprzednie. Trafił w prawe ramię dziewczyny, która upadła na ziemię. Wtedy sięgnęłam po obrus i nie patrząc na to, że strąciłam kilka rzeczy, zabezpieczyłam ranę nie wyjmując pocisku. Nie było warunków do tego, by ją zacząć leczyć, w każdej chwili mogli się tu wedrzeć. Wzięłam telefon do ręki i powiedziałam: 

- Oni mają broń… Strzelają... 

- Rozumiem, policja już jest blisko, schowajcie się gdzieś, gdzie was nie trafią. – odpowiedział operator.

Mogłyśmy się ukryć najwyżej za szafkami. Lalkę jeszcze bym schowała do środka, ale my same nie zmieściłybyśmy się tam. Nagle kolejne strzały i brzdęk rozbitej szyby – było to okno. Dziura w drzwiach była coraz większa, a oni korzystali z niej, by do nas strzelać. Na szczęście pudłowali, ale też mnie postrzelili, w brzuch. Bolało to okropnie, krwawiło trochę mniej, ale na tyle, by krew utworzyła kałużę po niecałej minucie. Po chwili zakręciło mi się w głowie i upadłam, nie mogąc utrzymać się ani w pozycji siedzącej, ani tym bardziej w stojącej. Drzwi już były całe w dziurach po pociskach, jeszcze jeden z nich szarpał za nie, próbując wyrwać. Trzeszczały głośno, po czym zostały zniszczone do końca. Spróbowałam wstać, a gdy mi się udało, wzięłam nóż do ręki i stanęłam przed Fragonią, jęczącą z bólu. Chciałam podać jej coś przeciwbólowego, ale tabletki kiepsko się nadawały na tę chwilę. To musiało być coś, co szybko zadziała, ale nie miałam przy sobie nic. Nawet igły i strzykawki, by rozpuścić lek w wodzie i ten roztwór jej wstrzyknąć, co powinno zadziałać szybciej od metody doustnej. Lecz było ryzyko, że w składzie jest coś, co podane dożylnie lub domięśniowo zaszkodzi. Nie chcąc jej stwarzać problemów ze zdrowiem, czekałam ze strachem na dalsze wydarzenia. Miałam nadzieję, że policja ich złapie zanim tu wejdą… 

(Fragonia?)