Od Huntera c.d Tytania

Spoglądałem pełnym skupienia wzrokiem na moją, można tak powiedzieć, panią. W moim sercu pojawiła się dzika, niepohamowana euforia. O, tak, nikt nie zadrze z Hunterem. A już na pewno nie wadera.
Gdyby ktoś w tej chwili zbadał mój puls, pewnie sporo przekroczyłby normę. Ręce już nieco zdrętwiały od naciągania cięciwy, jednak byłem zbyt pochłonięty triumfem, żeby zwracać na to uwagę. Każda komórka mojego ciała zdawała się drgać w oczekiwaniu na wystrzał. Teraz, teraz, podpowiadał każda po kolei. I niechybnie bym ich posłuchał, gdyby nie dziwny spokój malujący się na twarzy mojej potencjalnej ofiary. Mało brakowało, a wręcz wypuściłbym z rąk łuk. Zamiast odruchowo poluzować uchwyt, jeszcze mocniej zacisnąłem palce na cisowym ramieniu łuku.
-Proszę bardzo, strzelaj. - Wadera wyzywająco spojrzała mi w oczy.
Drgnąłem nerwowo. Chwila moment, przecież teraz powinna mnie błagać o litość, prawda?
Tytania robiła jednak coś zupełnie przeciwnego, burząc wszelkie moje pojęcia o waderach, jakich w całym swoim życiu zdążyłem się nauczyć.
Próbowałem naprostować myśli w kierunku mojego zadania: zabić waderę, wrócić do watahy i powiedzieć Alfie o zamiarze Tytanii, jakim miał być napad na Watahę Zachodu. Jednak w mojej, mimo wszystko honorowej, głowie, pojawiła się myśl, że to nie jest do końca w porządku. Oczywiście, nie mogłem pozwolić waderze na zamach na stado, którego byłem członkiem, a już tym bardziej pomóc jej w nim, ale kolejne zabójstwo również mi się nie uśmiechało.
W tej sytuacji najlepszym rozwiązaniem wydawało się być nakłonienie Tytanii do puszczenia mnie wolno. Pobiegłbym natychmiast do Kelley i o wszystkim jej opowiedział. I może tak powinienem zrobić. Przyszedł mi jednak na myśl nieco inny, głupio odważny pomysł. Próba sabotażu. Idea ta była dość... nietypowa, biorąc pod uwagę fakt, że nawet nie wiedziałem, na czym moje zadanie ma polegać. Coś wymyślę, kiedy już się dowiem, pomyślałem. Jakoś nie przyszła mi do głowy myśl, że tym wyborem mogę wszystko zawalić.
Tak naprawdę głównym powodem nie zabicia wadery, do którego nie przyznawałem się nawet przed samym sobą, było po prostu to, że nie potrafiłem puścić cięciwy, kiedy patrzyłem w oczy Tytanii. Na ułamek sekundy w mojej pamięci powrócił obraz gasnących ślepi mojego byłego prześladowcy, który zginął z moich rąk, budząc we mnie na powrót wstręt przed zabijaniem.
Tak więc, mając świadomość, że może to być największy błąd w moim życiu, opuściłem łuk. Na twarzy Tytanii pojawił się uśmiech, ale nie potrafiłem odczytać, czy miał on zabarwienie pozytywne, czy negatywne. Podeszła do mnie jak gdyby nigdy nic i mruknęła:
-Bardzo głupia decyzja.
Po czym, nawet na mnie nie patrząc, weszła do namiotu.
Kiedy ochłonąłem, wciąż stojąc w tym samym miejscu, przypomniałem sobie, co samica mówiła wcześniej o jakichś cieniach. Uzmysłowiłem sobie, że nie mógłbym jej zabić tak łatwo. Ale w takim razie dlaczego po prostu mnie nie unieruchomiła, skoro najprawdopodobniej potrafiłaby to zrobić? Czy to miał być rodzaj... testu?

<Tytania? Ale pokręciłam :3>