Od Hikaru - Quest 2

Przekręciłam się z boku na bok żeby znaleźć lepszą pozycję. Nie udało mi się, bo powstrzymał mnie ból głowy. Moja biedna główka, bolała jak nigdy dotąd. Czyżbym znów miała kaca? To było całkiem prawdopodobne i mogłam brać to pod uwagę. Ale w przeciwieństwie do zwykłego kaca, nie chciało mi się wymiotować ani nie było mu niedobrze. Przyłożyłam dłoń do tyłu głowy. Auć. Miałam tam niezłego guza, ktoś musiał mnie czymś uderzyć. Podniosłam się do pozycji siedzącej i rozejrzałam naokoło. Było jednak tak ciemno, że nie widziałam nawet czubka własnego nosa. 

Pstryknęłam palcami a obok mnie pojawił się drobny, jasny płomyk. Rozświetlił on małą przestrzeń na około mnie. Otaczały mnie trzy kamienne ściany, były zimne i chropowate – jakby wykute. Temperatura sugerowała, że jestem gdzieś pod ziemią. Płomyk oświetlił przestrzeń przede mną. To były kraty? Jak  w jakimś więzieniu.  Ale chyba w normalnym zakładzie karnym, ściany nie byłyby litą skałą. Może to jakieś lochy? Jeśli tak, to jestem na Delcie. Próbowałam przypomnieć sobie co działo się wcześniej, jednak moja głowa była zupełnie pusta. To może jednak to był kac?  A może się naćpałam i teraz leżę gdzieś w rowie i majaczę? Powoli, opierając się o ścianę, wstałam. Czułam jakby zaraz miała wybuchnąć mi głowa, jakby siedział w niej mały arab z kebabem i szykował się do detonacji bomby. 

Ale jakoś udało mi się utrzymać na nogach. Powoli podeszłam do krat. Po lewej znajdowały się stalowe drzwi, które na szczęście nie były zamknięte.  Pchnęłam je mocno a one ustąpiły skrzypiąc. Powoli wyszłam na korytarz. Sklepienie było niskie, mogłam dotknąć go palcami. Po obu stronach korytarza znajdowały się kolejne puste cele.  Ignorując ból głowy, udałam się korytarzem, licząc, że znajdę tam jakieś wyjście. Rzeczywiście, po kilku minutach dreptania przed siebie, natrafiłam na kolejne drzwi ze stali.  Te jednak zamknięte były na klucz i nie byłam w stanie ich otworzyć. Chciałam rozwalić je mieczem, jednak spostrzegłam, że nie mam go przy sobie.  Byłam pewna, że nigdzie go nie odkładam przed pobudką w tym miejscu. 

Weszłam do kilku cel, wszystkie wyglądały tak samo, śmierdziały stęchlizną. Następnie zaczęłam oglądać ściany, licząc, że znajdę klucz do drzwi zawieszony na jakiś haczyku. Moja ręką natrafiła na mój cel – klucz był cały zardzewiały. Pasował do drzwi. Otworzyłam je I znalazłam się w przestronnym pomieszczeniu. Przez dziurę w kamiennym dachu prześwitywało światło, które oświetlało... smoka śpiącego na samym środku pokoju. Wszędzie walały się monety i złote przedmioty. A tuż przy smoki leżał mój miecz! Powoli zaczynałam przypominać sobie co tu robię. Ta gnida ukradła mój miecz! Przechadzałam się po Delcie, gdy ta kreatura zaatakowała mnie i podpierniczyła miecz! A gdy zaczęłam go gonić, wpadłam do owych lochów i uderzając o podłogę, zemdlałam. A co robiłam w celi? Pewnie mnie tam zaniósł, gdy straciłam przytomność.

Po chwili namysłu, krok po kroku zaczęłam zbliżać się do smoka. Wreszcie znalazłam się tuż przy moim meczu.  Podniosłam go ostrożnie. Musiałam jakoś się stąd wydostać a jedyną drogą ucieczki była chyba dziura w sklepieniu. Ale żeby się tam dostać, musiałam wspiąć się po śpiący smoku. 

Jego jasne, błękitne łuski błyszczały w świetle. Delikatnie dotknęłam smoka i zaczęłam wspinaczkę. Wdrapałam się na plecy gada, gdy ten nagle otworzył jedno oko i spojrzał na mnie. 

Skoczyła do góry i złapałam się krawędzi dziury. Podciągałam się, gdy smok  złapał mnie łapą za nogę i pociągnął w dół. 

Spadłam na ziemie. Potwór zaczął krążyć wkoło mnie.

Gad skoczył w moją stronę. Uciekłam, jednak smok zaczął mnie gonić. Po drodze obijał się o wszystkie ściany i kolumny, które jedna po drugiej zaczynały się walić. Musiałam uważać, by kawałki skały we mnie nie trafiły, bo to mogło się źle skończyć. Przed sobą ujrzałam kilka kawałków ścian i kolumn, po których mogłam spokojnie wspiąć się do wyjścia. Zaczęłam wdrapywać się na górę. Stojąc na samym czubku, ujrzałam jak spory kawał skały spada prosto na smoka. Gad został przygnieciony, spojrzał na mnie wściekły. Wystawiłam mu język, po co w ogóle kradł mi miecz?!

- Oddaj mi tą broń! – wycharczał.

- Po co? – spytałam zdziwiona.

- Bo jest magiczny! – warknął smok.

Spojrzałam na swoją broń z lekkim zdziwieniem.

- Ta kupa metalu?  Przecież to najzwyklejsza broń jaka może być.

- Ale on płonie! Na pewno ma jakieś właściwości.

Spojrzałam na smoka jak na idiotę.

- Ale wiesz, że on tak się jara tylko dzięki moim mocom?

Smok osłupiał. Spojrzał na mnie niezadowolony, a ja, najspokojniej w świecie wyszłam na zewnątrz i dziarskim krokiem udałam się gdzieś, gdzie tych okropnych poczwar nie ma.