Od Hellmestina

Dotknąłem końcówkami palców skóry martwej zwierzyny. Nudziło mnie zabijanie zwierząt. Rozrywanie flaków dla zaspokojenia głodu stawało się, doprawdy mało interesującą czynnością, którą chcąc - nie chcąc musiałem wykonywać. Sierść przy naderwanym ścięgnie zwierzęcia została sklejona krwią. Z niewiadomego powodu zachciało mi się zwrócić spożyte mięso. Mięso... Właśnie, to coś czym żywimy się na co dzień. Rozejrzałem się wokoło. Przyjemny, chłodny wiatr obijał o korony drzew wywołując cudowny dźwięk. "Szuuuu", "Szuuu", mógłbym podśpiewywać sobie odgłosy natury przez cały dzień, jednakże. W tym momencie klęczałem w ludzkiej postaci. Czułem się w niej bardziej sprawny. Wstałem i smętnie ruszyłem przed siebie. Lubię zabijać. Lubię pić krew. Jestem półkrwi wampirem. Zwierzęca krew mnie nie inspiruje. To jakby... Ten czysty, przepyszny smak wydobywa się tylko z żył ludzkich. Ach... Żyły. Tak przyjemnie się w nie wgryza. To uczucie, gdy masz możliwość... Gdy ofiara się ciebie boi, trzęsie się na twój widok. Ale ty nie przestajesz, robisz to dalej, w kółko i w kółko. Bez końca. Możesz zlizać szkarłatną ciecz z własnych palców, wywołując u przeciwnika coraz większy lęk.
                             

                                                                 ***
Siedziała przede mną dziewczyna. Kiedy udało mi się ją tutaj przywlec? Właśnie...
Biegłem. W sumie, niezbyt szybko. Biegłem za zapachem krwi. Pożywienia, którego tak bardzo mi brakowało. Na zegarku równo 23:29. W pobliżu nie widziałem nikogo, pomimo iż było to duże miasto. Zapach stawał się coraz bardziej soczysty. Przez niewidome oko mogłem dostrzec ciepło człowieka poruszającego się w pobliżu zaledwie kilku kilometrów ode mnie. Zacisnąłem pięści, a na buzię wpełzł mi szaleńczy uśmiech. Przejechałem językiem po kłach, a po chwili poczułem ślinę na ustach. Byłem głodny. Tak bardzo głodny, że byłbym w stanie zjeść własny język. Dlaczego tego nie zrobiłem? W pobliżu przebywało stworzenie o dobrej krwi. Zatrzymałem się nieopodal parku. Przy drzewie stała dziewczyna. Bezszelestnie zbliżyłem się w jej kierunku. Zakryłem chusteczką ze środkiem nasennym jej buzię i zarzuciłem kobietę na plecy.
Siedziała. Miała przywiązane do krzesła i nogi i ręce. Kucnąłem przed nią z wymalowanym uśmiechem artysty ukazując bielutki szereg ostrych zębów. Czekałem aż otworzy oczy. Lubię jak ofiara na mnie patrzy. Patrzy się na mnie przerażonym wzrokiem. Poruszyła palcami i podniosła głowę w górę. Oczy miała wręcz za szeroko otwarte.
-Dobrze się spało?
Zbliżyłem się do jej twarzy na tyle, abym spokojnie mógł wgryźć się w każdą możliwą okolicę głowy. Złożyłem na jej ustach pocałunek, mniej więcej przy próbie wzięcia oddechu wgryzłem się w wargi dziewczyny. W ustach poczułem ten metaliczny smak. Mogłem umierać.
(Ktosiu? Liczę na ciebie!)