Od Alexandera

Budzik wydzierał się jak oszalały.
Kryjąc twarz w poduszce, prawą ręką próbowałem dotknąć przedmiotu samego diabła. Kiedy w końcu mi się to udało, rzuciłem go na podłogę. Kilka tygodni temu odkryłem, że tylko w ten sposób można go uciszyć, a ponieważ był wykonany niemal w całości z plastiku, nadal jeszcze działał. Na moje nieszczęście.
Zwlekłem się z łóżka i poczłapałem do kuchni. Tam na stole stygła już jajecznica. Usiadłem na najbliższym z krzeseł i zacząłem wsuwać śniadanie.
Max, mój szef, nie pozwala mi przebywać w pobliżu kuchenki od dnia, w którym omal puściłem z dymem cały budynek. Ale co mogłem zrobić, kiedy olej na patelni zaczął płonąć? Nie było innego wyjścia jak wrzucić naczynie do zlewu i zalać wodą...
Taa, ja i moja inteligencja.
Po posiłku poszedłem założyć robocze ubranie (przetarte czarne jeansy i szarą koszulkę z logiem salonu) i zszedłem na dół.
Mieszkam dokładnie nad zakładem, w którym pracuję. Można powiedzieć, że szef był bardzo łaskawy, skoro pozwolił mi zamieszkać u siebie. Nie wiem, co go do tego przekonało. Fakt, że młody chłopak mający zadatki na świetnego tatuatora szuka pracy, czy też możliwość zatrudnienia pracownika niemal za darmo.
- O! Śpiąca Królewna się obudziła. - usłyszałem na wstępie.
- Max, jest siódma rano. Normalni ludzie przewracają się o tej godzinie na drugi bok. - rzuciłem w jego stronę. Podszedłem do biurka i zabrałem z niego listę z klientami, unosząc brwi po przeczytaniu pierwszego nazwiska - Donowi znów znudziła się czaszka?
- Niestety. Jak tak dalej pójdzie, to nie wiem, jak naprawimy tatuaż niemal na całych plecach.
Pokręciłem głową.
- My czy ty? - zauważyłem.
- Nie bądź taki mądry. - powiedział i pogroził mi palcem.
Max ma dwadzieścia pięć lat, a salon tatuażu założył jakieś trzy lata temu. W zeszłym roku jego były pracownik przedawkował z maryśką i... nie muszę chyba mówić. Kiedy więc zjawiłem się u niego na progu z propozycją zatrudnienia za połowę minimalnej stawki, pracę dostałem od zaraz. Przez pierwsze miesiące przeglądał moje szkice, a kiedy uznał, że mogę przystąpić do prawdziwej pracy, nie pożałował. Klientów przybywało, a wraz z nimi pieniędzy.
- To ilu mam dzisiaj?
- Trzy sztuki. Wypełnianie, wyprofilowanie i podstawa.
Podszedłem do umywalki i umyłem ręce. Do salonu wszedł znany mi facet.
- No to do roboty. - powiedziałem, wyrzuciłem papierowy ręcznik i podszedłem do klienta. Wykonałem zapraszający gest w stronę fotela, uśmiechając się sztucznie - Zapraszam.

***

Po południu miałem już wolne.
Zostawiłem Maxa w gabinecie. Chłopak tłumaczył wtedy Donowi, naszemu stałemu klientowi, że nie może co dwa tygodnie przychodzić i prosić nas o zakrycie starego tatuażu, bo w końcu nie będzie już co i jak zakrywać.
Ja, jednak miałem to w nosie. Teraz miałem ważniejsze sprawy na głowie.
Siedziałem w publicznej bibliotece i szukałem wyjaśnienia dla tego złowieszczego skrótu.
*BRRD*
Czasami myślałem, że już jestem blisko rozwiązania, kiedy wszelka nadzieja pryskała i wracałem do punktu wyjścia. Tym razem było podobnie.
Zamknąłem książkę z hukiem i odstawiłem na półkę. Wychodząc, czułem na sobie wzrok bibliotekarki. Ciekaw jestem, co sobie o mnie myśli. Chłopak przychodzi codziennie, bez słowa wyciąga kolejną książkę z półki, a po paru godzinach zatrzaskuje ją z hukiem i wychodzi, również bez słowa.
Właściwie, w dupie mam, co sobie o mnie myśli.
Wyszedłem na ulicę i przez chwilę zastanawiałem się, co mam ze sobą zrobić. Droga na prawo prowadziła do salonu, natomiast ta na lewo - w stronę lasu. Wahałem się tylko przez milisekundę.
Ruszyłem szybkim i pewnym krokiem w stronę dziczy. Po drodze mijały mnie liczne auta. Czułem na sobie spojrzenia kierowców. Mimo to dalej szedłem przed siebie, aż w końcu znalazłem się w cieniu drzew.
Cień. Mój dom.
Wszedłem głębiej w las, z każdym krokiem łamiąc gałązkę. Chciałem usłyszeć ten dźwięk, usłyszeć szum liści, poczuć zapach lasu. Wciągnąłem głęboko powietrze i poczułem, że nie jestem tu sam.
Przystanąłem i rozejrzałem się dookoła, jednak nikogo nie zauważyłem. Zrobiłem kolejny krok i wtedy usłyszałem szelest.
Odwróciłem się w stronę, z której dobiegł mnie odgłos i położyłem dłonie na biodrach, palcami dotykając rękojeści noży.
- Dobra. Wyłaź. - Powiedziałem głośno.
Po chwili zza pobliskich krzaków wyszła tajemnicza postać.

<Ktoś?>

[Od Est: Krótkie, małe uwagi, jeżeli chcesz nie musisz nawet zwracać na to uwagi. W opowiadaniach liczby powinno zapisywać się pisemnie, a kiedy piszesz dialog i na końcu stawiasz kropkę to potem piszesz z dużej litery, jednak kiedy stawiasz pytajnik, wykrzyknik lub coś innego, piszesz z małej. Przykłady: " - Słuchaj. - Powiedział [...]" lub " - Słuchaj! - krzyknął [...]". W pewnych miejscach także brakuje przecinków, a i nie zmieniaj nagle czasów, bo zauważyłam, że z pierwszej nagle zmieniłeś na trzecią, co jest błędem.]