Od Ishi c.d Enuri

- CO TU SIĘ DO JASNEJ CHOLERY DZIEJE!? – wrzasnęłam na całe gardło. – I gdzie jest Enuri!? – dodałam po chwili. Tak, tutaj działo się coś dziwnego… To nie była prawdziwa rzeczywistość… Mocno wyczuwałam tu magię. Ale jak się wydostać? I na to wygląda, że wylądowałam tu sama…

Ale najbardziej mnie niepokoi, że ta rzeczywistość, jest bardzo podobna do mojej mocy… Ale to niemożliwe! Przecież nie mam mocy… Co tu jest grane…?

Poszłam na górę, tam nikogo nie było… Nic nie było… Z wyjątkiem krwi. Krew otóż była wszędzie. Czułam odór rozkładającego się ciała. To było okropne… A jednak w jakiś sposób… Doskonałe… Huh? Co proszę…? Czyżby to był mój najgorszy koszmar…? To, że będę uśmiechać się na widok krwi… I to że stracę te osoby, które kocham…?

Zeszłam szybko na dół, a Lucasa nie było… Może w ogóle go tu nie ma…? Wyszłam na dwór, a tam żadnej żywej duszy. To co wcześniej miało kolory: kwiaty, drzewa… Wszystko co żyło… Przepadło… Była ciemna pustka… Bez graniczna ciemność, wijąca się po całym zewnętrznym świecie. Co jakiś czas słyszałam czyjeś krzyki. Krzyki, które błagały o ratunek jak i o śmierć.

Poszłam do aktualnego pokoju Enuri mając nadzieje, że chociaż tam coś będzie. Kiedy byłam przed drzwiami, zamknęłam oczy i otworzyłam je. Niestety… Moja nadzieja była zbyteczna… nie było tam nic oprócz jej zakrwawionego plecaka.

Z moich oczu poleciały łzy. Dlaczego ja tu jestem? Dlaczego nie kto inny, tylko ja? W tej chwili byłam bezsilna… Usiadłam zrezygnowana na podłodze i zaczęłam płakać. Jakąś chwilę po tym poczułam na sobie czyjś wzrok. Podniosłam wzrok i ujrzałam czerwoną postać… Nie miała ona jednak oczu. Jednak wciąż czułam na sobie świdrujący i niezręczny wzrok.

- „Ciekawa z Was rodzinka…” – usłyszałam gruby głos. Domyślając się, należał on pewnie do tego osobnika stojącego przede mną.

- Co proszę…? – mruknęłam zaskoczona. Jednak nie usłyszałam odpowiedzi.

- „Najbardziej interesuje mnie ta mała… Jak jej na imię… Enuri, tak…?”

- Nawet jeśli… trzymaj się od niej z daleka! – wrzasnęłam i wstałam zaniepokojona.

- „Myślisz, że takie groźby na mnie podziałają…?” – usłyszałam donośny, szyderczy śmiech.-„Tak, czy inaczej… Żegnam…”

I w tej właśnie chwili, postać rozmyła mi się przed oczami. A następnie rozpłynęła się.

Nie ważne, czy z tego wyjdę, czy nie… Nie ważne czy przeżyję czy zginę… Ważne aby Enuri i Lucas byli bezpieczni…

(Enuś? Z czasem odpisywania nie było tak źle… Prawda?)