Od. Zdrajcy c.d Kasai

Kasai nie była w najlepszym stanie, po krótkiej potyczce z basiorem. A teraz jeszcze pojawili się członkowie tamtej watahy. Już raz próbowali mnie zabić, tak niedawno. Zrobiłam krok głębiej w cień. Przybyszki chyba nawet nie zauważyły, ze tu jestem, bo całą swoją uwagę poświęciły mojej towarzyszce. Stały tak, mierząc się wzrokiem. Dwie watahy, przedzielone niewielkim strumieniem, pełznącym wśród drzew. Spięte. Czujne. Gotowe do walki. Każda ze stron czekała na ruch przeciwnika. Położyłem się w miękkiej trawie, głębszym cieniu, a gdy wstałem i podszedłem nieco bliżej Kasai, dając się zauważyć, byłem już zupełnie inną osobą. Wysoki, choć wychudzony, a z brzucha wystające żebra. Wilcza czaszka, zakrywająca pysk oraz łańcuch na łapie. Bujna grzywa falowała lekko w podmuchu letniego wietrzyku. Wykrzywiłem się w grymasie niezadowolenia i pochyliłem łeb do mojej towarzyszki.
- …ie …steś w st…nie. Cof…j …ię – wymamrotałem, rzucając złowrogie spojrzenia na skamieniałe wadery. Widać Alpha watahy był dość znaną postacią i budzącą raczej powszechny respekt. A może budził go sam rozmiar? Kasai zacisnęła zęby, spoglądając na mnie.
- Co…?
Zrobiłem jeszcze krok na skraj cienia, a z krtani wydobył się głuchy warkot. Nie mogłem być pewny, jednak miałam nadzieję, że w tej chwili moje oczy są czerwone. Członkinie konkurencyjnej watahy zrobiły krok do tyłu. Wymieniły ze sobą dwa zdania i czmychnęły w las. Zamiatając ogonem po glebie i chwiejąc się na łapach odwróciłam się do Kasai.
- …ste..my kwi…a. – Wyszczerzyłem się, chyba dość złowieszczo, i ruszyłem wzdłuż strumienia, powoli tracąc nadprogramową masę. Chwilę później zapadłem się w chłodny mrok, tracąc poczucie rzeczywistości. O tak… tak bardzo byłem zmęczony. Istnienie jest tak wyczerpujące…

Obudził mnie ból. Instynktownie odskoczyłem o krok do tyłu, zaplątując się we własny ogon i przewracając się. Tam, gdzie przed chwilą był mój nos jakiś czas temu musiał zawędrować blask księżyca, bo zwykle jego blade światło nie działa na mnie tak intensywnie. Choć trzeba przyznać, że noc była wyjątkowo jasna. I cicha. W okolicy nie było nikogo, a wartki strumień błyszczał magicznie w nocnym blasku. Co powinno się robić w takich sytuacjach? Pozbierałem się z podłoża i, mimo wszystko trzymając się poza obrębem księżycowego światła, ruszyłem wzdłuż wody.
(Nikt nie będzie mi mówił, jak mam żyć. Ktoś? Coś?)