Od. Darknessa c.d Tara

Mężczyzna podniósł głowę i spojrzał z sadystycznym uśmiechem na Tarę.
- A tam dużo! Tłukło się kogoś od czasu do czasu i tyle.
Dziewczyna przekręciła tylko głową i uśmiechnęła się. Sadystyczny uśmiech Darknessa jednak wcale nie znikał. Miał teraz w głowie naprawdę dziwne myśli. Szczerze wątpił, by ktoś go ścigał. Owszem, nie raz zdarzyło mu się zadrzeć z Lucyferem, ale nigdy jeszcze nie posłał za nim swoich posłańców. Chyba, że o niczym nie wiedział. A była taka możliwość. Mężczyzna położył się na kanapie i przeciągnął, jak kot. Co chwilę spoglądał na piersi Tary. Dziewczyna wyglądała na zniecierpliwioną. I nic dziwnego. W chwili obecnej mężczyzna miał wszystko głęboko w swoich czterech literach. I jeszcze ten jego nieznikający z twarzy uśmiech. Po chwili do pokoju wszedł chłopak. Ten mały kurdupel, który ni stąd ni z owąd pojawił się w mieszkaniu dziewczyny. Trzymał w ręce sztylet. Przyglądał mu się z zaciekawieniem i nagle powiedział coś, co zamurowało jednocześnie Tarę i Darkessa:
- Do czego to służy? - oczy chłopaka biegały po całym pokoju, co chwilę jednak wracając do sztyletu.
Jaki małolat nie wie do cholery, po co ludziom ostre przedmioty?! Darkness jednak znał tylko jednego dzieciaka, który w wieku dwunastu lat nie wiedział, co to śmierć. Tara nie odzywała się. Podeszła do chłopczyka, powiedziała coś do niego, po czym delikatnie zabrała od niego sztylet. Mężczyzna podniósł się nagle i podszedł do chłopaka, po czym uderzył go z całej siły w twarz. Na czarnowłosym nie zrobiło to żadnego wrażenia. Nie zapłakał, nie zląkł się. Tara wyglądała na sparaliżowaną. Darkoss wyrwał sztylet Tarze i wsadził go do serca chłopczyka. Ten przestał się ruszać, a po chwili rozpłynął się, jak cień. Mężczyzna wiedział, czyja to była sprawka.
- Moja córka chce czegoś ode mnie.

<Taro?>