Od. Urtear do Maxa

-*Dehanai!! – wrzasnęłam widząc Igneela w moim łóżku… W ekhem… SAMYCH BOKSERKACH! -*Usero! – krzyknęłam i zepchnęłam tego zboczeńca z mojego łóżka. Podkreślam, MOJEGO!
- O co Ci chodzi? – mruknął wciąż zaspany.
- O co mi chodzi!? Masz swoje łóżko! – krzyknęłam robiąc swoją obrażoną minę.
- Ale twoje jest wygodniejsze… - powiedział z wielkim bananem na twarzy, a potem… a potem… ZAŁOŻYŁ KOCIE USZKA! To było silniejsze ode mnie. Rzuciłam się na niego i zaczęłam krzyczeć: - Jak ty słodko w nich wyglądasz! Taki słodki! Taki śliczny! Taki KAWAII! Bosze, jaki ty jesteś słoodkii… - zamilkłam widząc wielki uśmiech Igneela. – Zrobiłeś to specjalnie! – nadęłam policzki i wyglądałam jak obrażona dwulatka.
- Słodko wyglądasz jak się złościsz…
Ja w odpowiedź walnęłam go w krocze i podeszłam do lustra. Po pierwsze miałam „delikatnego” kaca, a po drugie: Muszę wypić krwi… Ale cóż co ja poradzę? Nie mogłam się oprzeć jak zobaczyłam wino z 1945r. Po chwili przejrzałam się w lustrze. Wielkie doły pod oczami… Wielkie… Dobra, wezmę okulary… Ale słońce… Grzeje jak na Saharze… Moja biedna skóra… Ale cóż… Kolczyki ważniejsze! Ubrałam czarny crop top i czerwone rurki z dziurami. I już byłam przy drzwiach, już miałam je otworzyć, ale nie! Igneel stał koło mnie.
- Musisz ze mną iść? – mruknęłam otwierając drzwi. On w odpowiedzi kiwnął głową. – Doushite…? – zapytałam, ale nie zdołałam dokończyć, bo padłam plackiem na ziemię.
- Dlatego, skoro możesz zabić się parówką, to czym możesz zabić się na dworze? – uśmiechnął się i podał mi rękę. Prychnęłam, ale wstałam już sama. No i po chwili stało się coś okropnego… Na ręce miałam MRÓWKĘ!
- O boże! Aaaa! Obrzydlistwo! Zdejmij to ze mnie! FUUU!!! Ratunku! – zaczęłam krzyczeć w niebogłosy i skakać, aby ten insekt ze mnie zszedł. Tak, to wszystko wyglądało jakbym była wariatką… Ludzie patrzyli się na mnie jak na idiotkę… Eh… Niech się pie***ą!
- Ur… - Igneel do mnie podszedł i wziął na rękę tego małego potwora. – to tylko mrówka…
- No właśnie! M-R-Ó-W-K-A! – krzyknęłam i poszłam do małej kafejki wziąć Yerba Mate na wynos, ale niestety, nie było mi dane dostać tak wspaniałej herbaty.
- Jak to nie macie Yerba Mate! To może Matcha!? – warknęłam do kelnerki.
- Też nie mamy…
- No to kawa… - powiedziałam z bólem w sercu. W końcu wyszłam z tym ohydztwem i poszłam do jubilera.
- Proszę Pani, nie wolno tu wchodzić z napojami…
- Czy wy naprawdę myślicie, że jestem zdolna wylać kawę!? – zapytałam z niedowierzaniem. Oj, ciekawe czy byłoby mu miło gdyby dostał w pysk…. Hehehe.
- Ja tak myślę… - mruknął Igneel.
Ja prychnęłam w odpowiedzi i podeszłam do wystawy z kolczykami. No i niegodziwość losu… Wylałam kawę.
- A nie mówiłem? – Igneel uśmiechnął się dumnie.
- Ups, poproszę te kolczyki. – uśmiechnęłam się sztucznie i pokazałam na parę kolczyków w kształcie krzyżyków. Nie żebym była wierząca czy coś, ale były śliczne :3
Zapłaciłam i zadowolona wyszłam od tych buraków. Kiedy byłam na ulicy już miałam założyć te cuda, było tak blisko… tak blisko… Ale nie! Jakiś oszołom na mnie wpadł, a moja zdobycz wpadła do studzienki. Tak, teraz owy sprawca na mnie leżał i miażdżył mi żebra. Spojrzałam ukradkiem na Igneela , który aż kipiał ze złości.
- Mógłbyś łaskawie zejść!? – zapytałam sarkastycznie po chwili. Chłopak szybko zszedł ze mnie i złapał się za kark.
- Pzrepraszam… - mruknął z uśmiechem na twarzy. I ona ma czelność się uśmiechać?
- „Ur… On jest z WZ” – usłyszałam głos Igneela.
- No to teraz sobie nagrabiłeś! – powiedziałam zdenerwowana mając ochotę zabić go gołymi rękami. Ale(niestety)Igneel przytrzymał mi ręce. Próbowałam wyrwać się z jego uścisku, ale był za silny…
Po chwili mnie olśniło. Wyglądał na takiego co złej krwi nie ma. Oczy mi się zaświeciły, a po chwili oblizałam usta.
- Zostaw mnie… - wyszeptałam. No i jak na tego przydupasa przystało zrobił o co go poprosiłam.
Podeszłam do owego chłopaka i uśmiechnęłam się.
- Oj, to ja powinnam przeprosić… - zamrugałam zalotnie rzęsami. Chłopak był zakłopotany. Ja zawinęłam sobie na palec kosmyk jego włosów.
- Masz śliczne oczka, wiesz? – zachichotałam. Powiem szczerze… Nienawidzę tego robić, ale czego nie zrobi się dla krwi? Spojrzałam szybko na Igneela, który już szykował się aby mu przyłożyć. Przecząco pokręciłam głową. Po moim geście na twarzy chłopaka pojawił się minimalny rumieniec. Uśmiechnęłam się do siebie.
- Wiesz, może dasz się zaprosić na herbatę? Tak w formie przeprosin… Nie daj się prosić…
- Wiesz, jestem trochę zajęty…
- Proszę… - przejechałam dłonią po jego policzku. On niepewnie kiwnął głową. Uśmiechnęłam się do niego i złapałam go za rękę.
- No to chodź…
Cały czas ciągnęłam chłopaka za sobą. Spojrzałam na Igneela, który miał minę jak zazdrosna 16-latka
- Oj Igneel, przecież wiesz, że gdybym nie chciała krwi, na pewno bym tego nie zrobiła… To nie w moim stylu… - szepnęłam na tyle cicho, aby moja ofiara tego nie usłyszała.
Kiedy byliśmy już w domu pokazałam chłopakowi, aby usiadł na kanapę i podałam herbatę. Teraz pewnie wyglądałam jak psychopatka… Oczy mi się świeciły i wciąż wlepiałam wzrok w jego szyję. Po jakimś czasie usiadłam obok niego wprost niebezpiecznej dla niego odległości.
- Jak masz na imię? – szepnęłam mu do ucha.
- M-max…
- Bardzo ładnie… - uśmiechnęłam się. A tam raz się żyje. Już powiem moje prawdziwe imię. – Ja jestem Urtear… - powiedziałam i musnęłam jego policzek. Chłopak się wzdrygnął. – A teraz bądź spokojny… - wyszeptałam i usiadłam na niego okrakiem(boże, co ja piszę default smiley xd!?) i odsłoniłam jego oczy, które przedtem były zakryte. Nie marnując chwili zatopiłam w jego szyi moje kły…
*Dehanai(jap. nie)
*Usero(jap. spadaj, wynocha itp.)
*Doushite(jap. dlaczego)
(Max? Czy wytrzymasz z Ur? A może lepsze pytanie… Czy przeżyjesz?
A tak poza tym… Nie ukrywam… Jest to chyba jedno z lepszych moich opowiadań default smiley xd)