Od. Maxa c.d Urtear

Em, to było…chore? Nie mogę znaleźć odpowiedniego słowa. Ja tylko się śpieszyłem i biegłem… a teraz co?! Znalazłem się w domu, u jakiejś dziewczyny, która wypija moją krew. ‘’Super’’. Chyba pójdę się zabić. Co ja żem uczynił temu światu, że mam takiego wielkiego pecha?! Bolało. Jednak nie odezwałem się tylko zacisnąłem zęby i czekałem ,aż przestanie. Pewnie gdybym ją odepchnął, jak jeszcze piła moją krew, zorała by mi swoimi kłami całą szyję. ‘’Jej’’. Dopiero co dołączyłem, a tu na powitanie tracę ,,czerwoną ciecz’’. Gdy skończyła się już napawać moją krwią, (którą osobiście uważam za nie smaczną) odepchnąłem ją, a ona wpadła na stół. Ten gościu obok patrzył się na mnie tak jakby chciał mnie zabić. Chyba zbytnio się nie obiła. Oby. Ona się wkurzyła. Popatrzyła na mnie gniewnym spojrzeniem. Momentalnie zamiast leżeć, siedziała na stole. Ja wstałem.
-O co do cholery chodzi?!-wykrzyczałem. Byłem tak podenerwowany, że najchętniej wyskoczył bym przez okno byle by uciec. Aby perfidnie kogoś użreć, to dopiero szczyt chamstwa. Tamten koleś chyba chciał mi przywalić. Widziałem wściekłość w jego oczach. Jednak ten szatan, (że tak ją nazwę) spojrzał tylko na niego, on zaś się uspokoił. Później patrzyła się na mnie. A jak mnie zabije, to zmartwychwstanę i popełnię samobójstwo. Eh, jak tu żyć w takim popapranym świecie. To było dziwne. Nie atakowała. Wpatrywała się we mnie takim dziwnym spojrzeniem. Trudno to określić. Właściwie nie we mnie… w moją szyję. W przypływie wściekłości i gniewu, zapomniałem o bólu. Rękawem wytarłem resztki krwi z mojej szyi. Pierwszy raz przeżyłem coś takiego. Chyba muszę bardziej uważać do czyjego domu wchodzę. Ona ciągle się gapiła. Teraz to naprawdę byłem wkurzony.
-CO?!-wręcz się wydarłem. W tamtym momencie nie obchodziło mnie nawet czy mnie zabije, czy zje, czy zrobi cokolwiek. Chciałem wrócić do domu. Chociażby martwy. Ona coś powiedziała. Nie wiem po jakiemu, ale mówiła do z szyderczym uśmiechem.
-Watashi-sraszi! Ide do domu!- spojrzałem na nią, a ona nadal nie przestawała się w ten sposób uśmiechać. Nie spuszczałem z niej wzroku. Jeszcze by znów mnie użarła. No i przez to wlazłem w ten stół. O mało się nie wywaliłem, lecz bynajmniej cały czas ją obserwowałem. ‘’Może oknem.’’
-Nie uciekniesz-powiedziała Urtear. Ja nie mogę, jeszcze mi grozi. Znaczy no nie nazwę tego groźbą, ale miałem dosyć. Ja tylko zmrużyłem oczy, zastanawiając się o co jej chodzi.
-Idę do domciu-powiedziałem z tą samą miną. Musiało to śmiesznie wyglądać. Szedłem z tym wyrazem twarzy nie z puszczając z niej oczu. A ,ponieważ ten, nawet nie znam jego imienia, koleś, był pod nogami no to …no…tego no. Kopnąłem go przypadkiem. On chyba nie wiedział, że nie chcący, a może i wiedział. BYNAJMIEJ PARGNĄŁ ZEMSTY! Szarpnął mnie za nogę. Leżałem na podłodze, obok siedzącego obok mnie typa.
-Tak chcesz się bawić?!-już miałem mu oddać, i pewnie doszło by do bijatyki, ale ona zaczęła się śmiać. Oboje spojrzeliśmy w jej kierunek.
-Dobra, słuchaj-tym razem wyglądała na, poważnie wkurzoną- zabiję cię. Nie przedłużaj. To nic nie da. Smakuje mi twoja krew, musisz zdechnąć.-Powiedziała szorstko. Chłopka obok mnie chyba chciał jej pomóc mnie dobić. Momentalnie wstałem po czym zamieniłem się w cień. I ruszyłem prędko do drzwi. Oni za mną. No nie dadzą mi żyć. Gdy byłem przy drzwiach znów przybrałem ludzką formę. Mógłbym się z nimi zmierzyć, ale ONA to była ONA, nie mógłbym jej uderzyć. To wbrew mojej naturze. A poza tym było ich dwoje. DWA DIABŁY.
-Nie uciekniesz-powiedziała śmiejąc się-zamknięte!
-Ale ja znam pewną sztuczkę…-rzekłem, a oni rzucili mi pytające spojrzenie, zbliżając się.
-Z BUTA WJEŻDŻAM!!!-wykrzyczałem i wyważyłem drzwi nogą. Drzwi otworzyły się na oścież. A ja wręcz wyskoczyłem z mieszkania. Zmieniłem formę z człowieka, na wilka i rzuciłem się do ucieczki. SZLAG! Słuchawki mi spadły. Tak gwałtownie zakręciłem, że mało brakowało, abym zaliczył glebę. To było ryzykowne, bo jestem w stanie nawet uciąć sobie łeb, iż te dwie istoty są powiązane z czymś mrocznym. Byłem praktycznie przed nimi, chwyciłem słuchawki. Jak oparzony zacząłem biec w stronę lasu. Nawet się nie obracałem. Chciałem być jak najdalej od tych demonów, diabłów, czy czym kolwiek to jest…
( Ur, co teraz? Rozdupiłem ci drzwi :c )