Od. Tenebrae

Biegłam przez tereny watahy. Przez paręnaście minut nie mogłam złapać tchu. W końcu przystanęłam. Obejrzałam się. Uff już mnie nie goni ten durny niedźwiedź. Przeszłam się jeszcze kawałek. Głównie po to by znaleźć coś picia. Gdy tylko znalazłam jeziorko wychłeptałam tyle wody jak nigdy wcześniej. Byłam naprawdę wykończona. Położyłam się obok i odetchnelam z ulgą. W końcu mogę trochę odpocząć. Lis chyba nie był po mojej stronie bo zaraz usłyszałam odgłosy kroków. Nadstawiłam uszu.
Tylko nie niedźwiedź. Myślałam w duchu. Niewiele myśląc schowałam się za krzakami. Byli to dwaj mężczyźni. Pewnie kłusownicy.
  Przybrałam ludzką postać.
- I co myślisz gdzie się podział nasz wilczek? - zaczął pierwszy
- Nie wiem ale nasz misiek dobrze co nastraszył - odparł drugi
Co za bezczelni ludzie. To było tak. Spałam sobie spokojnie, aż tu nagle spada na mnie kilku tonowy niedźwiedź... Kto by się nie przestraszył?
Krycie się w postaci człowieka nie miało sensu więc wyszłam z ukrycia.
- Panowie strasznie hałasują. - zaczęłam
- Doprawdy? A co tu robi taką młodą dama? - zapytał wyższy
- Szukam zajęcy - powiedziałam i pokazałam im łuk
- Ciekawe - odparł wyższy
Ten niższy się nie odezwał tylko patrzył się w moje oczy.
- Eee szefie chodźmy na drugi koniec polany. - powiedział
Jak powiedział tak zrobili.
Rozmawiali o moich oczach. Cudnie. I o tym, że takie same oczy miał tamten wilk. Stwierdziłam, że nie chcę brać udziału w nieuchronnie zbliżającej się dyskusji, więc oddaliłam się czym prędzej.
Gdy tak szłam w pewnym momencie coś mnie poderwało do góry. Super, sieć.
(Ktoś? Może jakiś basior? )