Od Fragonii C.D Jean

  — Nie zastawialiśmy się nad tym tak bardzo. — szepnęła Fragonia, delikatnie masując swój brzuch. — Kilka razy jednak padło imię Alicja dla dziewczynki. Gdyby był chłopiec, chciałabym Jacka. Ale to do uzgodnienia z...z moim ukochanym. 

   Brunetka martwiła się. Bała się jak nigdy. Przeraził ją ten okropny pies, którego tylko ona zauważyła. Gdyby nie to, że Darkness był na Delcie, powiedziałaby, że to właśnie on ją śledził. Ale nie miał też swojej maski, z którą się nigdy nie rozstawał. Z drugiej jednak strony może to faktycznie był on. Albo wspomnienie. Czyżby tęskniła za mężczyzną aż tak bardzo?
  Albo omen. No tak, przecież rozmawiała z nim kilka razy. To nie powinno... nie powinno tak się skończyć. Miała zostać matką. Ile taki pies przychodził przed śmiercią? Kilka dni? Kilka tygodni? Kilka miesięcy? Rok? Tego jej akurat Wilkobójca nie powiedział. Ale bała się sprawdzać na internecie.
  — Jean...? — dziewczynka chciała już zaczepić rudowłosą po raz kolejny, jednak spostrzegła, że ona śpi. Westchnęła cichutko. No tak, zasłużyła sobie na krótki odpoczynek po podróży. Przykryła ją delikatnie swoim polarem. Jej samej było wystarczająco ciepło, a nie wyobrażała sobie nigdy spać bez przykrycia. Wilczyca jęknęła coś niezrozumiałego pod nosem i poprawiła się.
  Fragonia chciała zatelefonować do Perunka, jednak w ostatniej chwili się rozmyśliła. W końcu były już niedaleko. To był ostatni lot, ostatnie kilkanaście godzin przed spotkaniem się z ukochanym. Nie mogla się już tego doczekać. Wyciągnęła telefon i zastanawiała się przez kilka minut, po czym zaczęła pisać...

Jesteśmy już bardzo blisko. Mam nadzieję, że uporałeś się z porządkami. Bardzo chcę cię w końcu zobaczyć, przytulić. Zresztą, nie tylko ja.

Jean? Perunku?