Od Fragonii C.D Peruna

  Mężczyzna ostatni raz spojrzał smutno na dziewczynę, która kuliła się przerażona. Kiedy Perun skomlał żałośnie z powodu utraconego zęba, czarnowłosy wziął dziewczynę na ręce. Była lekka. Zdecydowanie dla Wilkobójcy za lekka. Brunetka wyrwała się jednak z uścisku Darknessa i opadła na podłogę z cichym piskiem, jakby sobie coś zrobiła. Usiadła na łóżku i pocałowała Peruna, delikatnie przytulając się do basiora. Spojrzała przerażona na swojego pana. 

  — Pozwól mu zostać... Proszę... — wyszeptała. — Będę jeść. Będę pić. Zzzzmuszę się do tej terapii, ale proszę... nie rób mu więcej krzywdy... proszę! 

  Wisielec lekko zdezorientowany cofnął się kilka kroków i spojrzał na Fragonię. Przed oczami miał teraz leżącą na jezdni malutką, która umierała. Pamiętał dobrze ten dzień, w którym omal nie stracił jej na zawsze. Nie mógł pogodzić się z myślą, że teraz brunetka faworyzowała tego przeklętego kundla z ziemi. Nie mógł też zapomnieć o tym, że to właśnie dzięki temu psiemu ścierwu ona w ogóle jeszcze żyła. Jego wzrok powędrował na bliznę na brzuchu dziewczynki i bez słowa wyszedł z pokoju, zostawiając zapłakaną kotkę z Peruniskiem. 

  Czerwonowłosy był zdezorientowany, ale nadal tulił kotkę i głaskał ją po brzuchu, gdzie znajdowała się blizna po zabiegu. Podniósł delikatnie jej bluzkę, aby móc zobaczyć kreskę oraz żebra kotki. Spojrzał na nią przerażony. 

  — Głodzisz się? — zapytał poważnym głosem, głaszcząc jej brzuch.

  Kotka zasłoniła szybko swoje ciało i skuliła się, kiwając na potwierdzenie głową. Basior przytulił ją do siebie mocniej. 

  — Dlaczego?

  Nie odpowiedziała. Wpatrywała się jedynie pusto w ścianę, ocierając ostatnie łzy. Do pokoju weszła jedna z niewolnic pana zamku i położyła na stole tacę z jedzeniem, po czym bez słowa wyszła z pokoju, zostawiając dwójkę samych. Chyba nie byli już zamknięci, jednak mimo to Fragonia wolała zostać tu przy nim. I wsłuchiwać się w jego ciche bicie serca. 

Perun?