Dłużniczka (Od Evangeline do Kido)

Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?! Nigdy więcej nie będę się z nikim zakładać o picie.  I to jeszcze trafiłam na... niego. Co to jest w ogóle za człowiek?! Nigdy wcześniej go nie widziałam.  Musiał się nieźle ukrywać albo po prostu niedawno przyjechał.  Byłam zdenerwowana.  Nie dlatego,  że się spiłam.  Nie dlatego, że był niezbyt miły (ja byłam nie lepsza). Byłam wkurzona dlatego, że mnie uratował.  Byłam jego dłużniczką. Z każdą chwilą coraz bardziej. I to było okropne uczucie. Będę musiała mu się zrewanżować.  Westchnęłam,  po czym zabrałam się za szukanie koców. Odłożyłam miecze obok kanapy, po czym się położyłam. Całą noc męczyły mnie koszmary.
***
Nagle poczułam dotknięcie w ramię.  Obudził się we mnie mój niezawodny instynkt,  dlatego też  błyskawicznie zerwałam się z łóżka i łapiąc miecze odskoczyłam kawałek dalej.  Gdy się rozbudziłam,  zobaczyłam,  że tym, kto mnie zaatakował był nie kto inny jak mój gospodarz. Jego mina była doprawdy interesująca.
-Nigdy więcej tak nie rób - wycedziłam,  dysząc ciężko i starając się wyprzeć z mojej głowy koszmary. Po chwili odłożyłam miecze z powrotem do pokrowców,  po czym usiadłam na kanapie.  Zacisnęłam usta w wąską kreskę.
-Przepraszam - powiedziałam po chwili - I dziękuję. Za wszystko.
(Kido? :>)