Od Zdrajcy cd. Evangeline

- Za to może po drodze poznasz kogoś, z kim do tego domu będziesz mogła wrócić - powiedział cicho.

- To jakaś sugestia? - spytała ironicznie białowłosa, a na policzki Zdrajcy powoli wypłynął rumieniec.

- Nie myślałam o sobie - odparł, nieco zmieszany. - Tylko ogólnie.

Towarzysze skręcili w lewo, potem znowu w prawo.

- Ta jasne - mruknęła dziewczyna, jednak w jej oczach pojawiały się niewielkie objawy wesołości.

Pomiędzy ludźmi zapadła ponownie cisza. Niezbyt uporczywa, ale jednak cisza. Evangeline najwyraźniej pogrążyła się w ponurych rozmyślaniach, bo jej chłodna twarz stężała jeszcze bardziej. Zdrajca zaś uważniej zaczął przyglądać się pokonywanej trasie. Próbował tworzyć sobie w głowie mapę tunelu, jednak nijak mu to nie wychodziło. Za każdym razem coś się nie zgadzało, coś mu się myliło, jakaś ściana wyskakiwała tam, gdzie wcześniej było przejście.

Gwałtownie Evangeline pociągnęła go w bok, do jakiegoś płytkiego odgałęzienia i przycisnęła mocno do ściany. Zdrajca chciał zapytać o co chodzi, jednak moment nie wydawał mu się zbyt odpowiedni. Szczególnie, że do jego uszu dobiegł dźwięk powłóczenia czymś ciężkim po ziemi. Chciał się nieco wychylić, by to zobaczyć, jednak ręka białowłosej przycisnęła go z powrotem do ściany.

Powoli, w tempie mocno pijanego żółwia, masywny troll przetoczył się przez korytarz, w którym przed chwilą stali towarzysze. Gdy minął przejście, kobieta odetchnęła nieco głośniej.

- Za nim - zakomenderował Zdrajca, niespodziewanie znajdując się przed nią i chwytając ją za rękę. Jednocześnie wytworzył wokół nich małe pole, wygłuszające dźwięki i pociągnął Evangelinę korytarzem.

- Dlaczego? - zaprotestowała najemniczka, wyszarpując dłoń z jego uścisku.

- Być może on zna drogę - zasugerował Zdrajca. - Nie wiadomo dokąd, ale być może... może dokądś idzie. Może nawet do naszego celu, kto wie?

Evangeline?