Od Zdrajcy cd. Evangeline

  Zdrajca sięgnął ponownie do swojej torby i wyciągnął z niej niewielką sakiewkę. Spojrzał z ukosa na najemniczkę. Wahał się przez chwilę, jednak wreszcie zadecydował, że to dość efektywne, by było warto. Zamaszystym gestem rzucił sakiewkę na stół, jednak zawiązana kokarda uniemożliwiła jej otwarcie się i wysypanie ze środka monet. Evangeline spojrzała na przedmiot, jakby nie zauważając, że coś poszło nie tak, jak powinno. 

  Rozwiązała sznurek i zajrzała do środka, po czym wysypała jedną monetę na dłoń, odstawiając mieszek na stół i z uwagą obracając talar w dłoniach. Złoto błyszczało w świetle, padającym z okna. Dziewczyna wzięła je do ust i zagryzła. 

- No proszę, proszę - powiedziała, patrząc z chytrym wyrazem twarzy na Zdrajcę. - Złoto. Kto by pomyślał. Chociaż nie wydaje mi się, by była tu suma, wystarczająca na zaliczkę.

- Wydaje mi się, że wprost przeciwnie - oznajmił Zdrajca. - Próba przedstawionego przeze mnie złota to 986. Pojedyncza moneta waży 3,36 grama, z czego 3,43 grama to czyste złoto. Możesz iść do jakiego chcesz jubilera, a on wyceni ci samo złoto na łącznie około pięć tysięcy czterysta. - Człowiek zamilkł za chwilę. - I jestem gotowa zapłacić całą sumę z góry.

- Jakoś mnie to nie przekonuje - dziewczyna dalej obracała monetę w palcach. 

Zdrajca gwałtownie wzruszył ramionami, po czym wstał, odbierając monetę oraz cały mieszek Evangeline. Jego spojrzenie było jednak wbite gdzieś w górę, ponad białowłosą.

- W takim razie dziękuję za ofertę - rzucił jeszcze na odchodnym. - Jeśli się namyślisz, daj znać tamtemu karczmarzowi. 

I nim tamta zdążyła cokolwiek dopowiedzieć, człowieka już nie było. Podłoga nie skrzypnęła, układ cieni się nie zmienił, a go... nie było.

Zdrajca przewrócił się, wychodząc z cienia. Ponownie był w mieście. Był tam, bo przypomniał sobie, że miał kupić trochę cukierków dla dziewczyn. 

(Evangeline? Jaka zatem będzie odpowiedź?)