Od Akali - Quest 3

Był zwykły zimowy dzień na Delcie. Akali postanowiła udać się na polowanie, bo wiedziała, że nie może ciągle żywić się swoimi ziółkami, po których mogłaby w ogóle nie jeść, bo w końcu przekręci się z braku pożywienia. Wadera wybrała się do pobliskiego lasu i po chwili już zaważyła przechodzącą nieopodal sarnę. Przyczaiła się za pobliskim krzewem i postanowiła poczekać tu aż sarna sama podejdzie. Nie miała siły biegać. Bolały ją mięśnie.
Po około dwudziestu minutach czekania sarna powędrowała, nieświadomie, w stronę przyczajonej wilczycy. Ta tylko na to czekała i wyskoczyła na nią zza krzaka. Sarna jednak była szybsza od niej i zaczęła uciekać w panice w przeciwną stronę. Wadera, mimo bólu mięśni, biegła dalej za nią. Jednak nie była już taka szybka jak kiedyś. Akali teleportowała się kilka metrów dalej, tuż za sarnę i skoczyła na nią. Wgryzła się w szyję zwierzęcia. Sarna wydała z siebie ostatni jęk i padła martwa na ziemię. Akali, zmęczona tym krótkim biegiem, usiadła obok zdobyczy i zmusiła się do zjedzenia jej.
Nagle wadera poczuła na szyi czyjś oddech. Odwróciła się powoli. Smok. Stał za nią jeden z tych majestatycznych gadów. Nie był tak duży jak inne, najwyraźniej był jeszcze młody i nie chciało mu się samemu polować, więc kiedy zobaczył zdobycz Akali chciał ukraść ją. Przecież złapanie tej sarny kosztowało ją tyle wysiłku! Nie mogła na to pozwolić. Wadera zerwała się na wszystkie cztery łapy i zaczęła ostrzegawczo warczeć. Smok pacnął ją w głowę i wyszczerzył zęby w szczerbatym uśmiechu. Wadera ugryzła smoka w łapę, a ten jęknął. Jego oczy patrzyły z nienawiścią na Akali, która szybko pożałowała swojej decyzji. Ależ była naiwna! Nie mogła się przecież równać ze smokiem!
Wadera postanowiła, że najlepszym wyjściem z tej sytuacji będzie ucieczka. Użyła swojej mocy Alone in war i stała się niewidzialna. Jej zmysły wyostrzyły się. Poczuła przypływ mocy. Postanowiła oddalić się cicho od smoka, który teraz patrzył w pustkę, nie wiedząc, co się przed chwilą stało.
Akali cofnęła się kilka kroków i zaczęła biec. Kilka metrów dalej spojrzała się za siebie, by sprawdzić czy smok nie usłyszał przypadkiem jak jej łapy gniotły gałęzie lub nie wywęszył jej. Ale smoka tam nie było. Nie ruszył się nigdzie. Trzymał coś w łapach. Coś co przypominało jej woreczek z ziółkami. Ale nie mógł być to jej woreczek pełen dwulistnika, przecież miała go ciągle przy sobie. Sięgnęła po niego nieświadomie. Ale woreczka nie było.
Wadera zrozumiała, że musiał jej wypaść, a smok go podniósł i bawił się nim teraz.
- Pierdolony sukinsyn! - krzyknęła wadera, zapominając, że miała być cicho. Nic jej teraz nie obchodziło. Musiała odzyskać woreczek. Miała przewagę nad smokiem. Ona miała swoje moce. A on nie.
Wadera uśmiechnęła się chytrze. Jej żywiołem była przecież materia. Skupiła spojrzenie na woreczku i teleportowała go w swoje ręce. Smok najwyraźniej nie ogarniał, co się przed chwilą wydarzyło. Rozglądał się dookoła w rozpaczy. Wadera poczuła satysfakcje. Może jej mięśnie były do niczego i nie była już najinteligentniejsza, ale ciągle miała swoje moce.