Od Darknessa cd. Tary

- Owieczko?! - Zmiąłem kartkę w palcach. - Ktoś sobie z nas chyba żarty robi. 

Spojrzałem na strzałę i powiodłem wzrokiem, przewidując prawdopodobna trajektorię lotu. Mój wzrok zatrzymał się na wysokim budynku, którego dach był położony pod idealnym kątem do oddania strzału. Zwęziłem oczy w cienkie szparki.

- Tam - oznajmiłem i nie czekając na dziewczynę ruszyłem w kierunku domu. 

- Zaczekaj. - Tara chwyciła mnie za rękę. Zrobiła to w samą porę, bo sekundę później kilka milimetrów ode mnie przemknął z dużą prędkością samochód. Zrobiłem krok do tyłu i spojrzałem na dziewczynę.

- Dzięki... - powiedziałem, po czym uśmiechnąłem się cierpko. - Nie powinienem się tak wściekać... to tylko głupi dowcip w końcu...

- Właściwie to wcale nie musi być głupi dowcip - sprzeciwiła się dziewczyna. - Wiesz, na pewno masz całkiem sporo wrogów i to może być jeden z nich, który w zemście chce się z tobą zabawić.

- Może... - westchnąłem. - Czyli sądzisz, że jednak powinniśmy tam pójść...

- Pewnie i tak już uciekł, jednak może zostawił nam jakieś ślady i dowiemy się kim jest? Oczywiście, jeśli był tylko zwykłym dowcipnisiem to nie będziemy musieli się dalej męczyć...

- A zresztą i tak mamy trochę wolnego czasu. - Uśmiechnąłem się nieco drapieżnie. - Czemu nie?

Ponownie zrobiłem krok w kierunku budynku, jednak tym razem zakręciło mi się w głowie. Poczułem, że odlatuję...

- Ał! - syknąłem, gdy poraziło mnie jasne światło. Przez chwilę nie widziałem nic, jednak już wkrótce wzrok powrócił i byłem chociaż w stanie odróżnić górę od dołu.  Spróbowałem się poruszyć, jednak poczułem, że coś krępuje mi ruchy. Byłem związany. 

- Czego ode mnie chcecie? - warknąłem, nieruchomiejąc i szukając dłonią dojścia do supła.

- Uspokój się Wilkobójco! - warknęła postać przede mną i ktoś wymierzył mi policzek. - To ja tu zadaję pytania!

- E-erna? - spytałam drżącym głosem. No cóż... nie spodziewałem się, że powrót będzie tak gwałtowny i gorzki...

(Darkness? Tara?)