Od Alishy "Wędrówka bez końca" #1

Urodziłam się trzy lata temu w małej, zacienionej jaskini. Od samego początku byłam otoczona miłością rodziców. W wieku 6 miesięcy, urodził mi się młodszy brat - Amar. Po jego narodzinach, coś zaczęło się psuć. Rodzice zaczęli się kłócić, mama czasem chodziła z drobnymi ranami. Po pewnym czasie matka zabrała mnie i Amara i uciekła. Jej wytłumaczeniem było:

- To dla waszego dobra

Po tygodniach wędrówki, dotarliśmy na małą polankę. Leżały na niej liczne głazy, które utworzyły mroczną jamkę.

- Tutaj się zatrzymamy. Nie na zawsze. Dopóki nie znajdziemy czegoś lepszego. - powiedziała.

Tak też zrobiliśmy. Ja zaczęłam uczyć się polowań, w międzyczasie opiekując się bratem. Jednak i to nie trwało wieczność. Pewnego pechowego dnia, pod jaskinią stanął nasz ojciec.

- Amar, Alisha, schowajcie się i za nic nie wychodźcie. Wasz ojciec, wrócił. - powiedziała wystraszona.

Posłuchaliśmy się jej i wczołgaliśmy pod głazy. Usłyszeliśmy gardłowe warczenie ojca, odgłosy walki. Po tym, nasz ojciec odszedł w las. Dopiero wtedy odważyliśmy się wyjść z kryjówki. To co zobaczyliśmy, zamurowało nas. Nasza matka leżała martwa na ziemi. Podbiegłam do niej i zaczęłam płakać.

- Ali... - powiedział niepewnie mój brat.

- Co?

- Lepiej chodź coś zobacz...

Odwróciłam się i do niego potruchtałam. Wskazał pyskiem na ślady łap.

- Chodźmy za nimi

Ruszyliśmy. Marsz trwał około dwóch godzin. Gdy trop się skończył, ujrzeliśmy norę. Weszliśmy do środka. Nagle, wejście zagrodziła nam sylwetka wilka.

- Tata... - warknął gardłowo Amar.

- Chodźcie za mną. Wasza matka nie żyje, nie macie gdzie się zatrzymać. Jestem waszą jedyną nadzieją.

Nie mając wyboru, ruszyliśmy za nim. Przez kolejne pół roku żyliśmy z ojcem. Jednak pewnego dnia na polowaniu, ojca zaatakowały niedźwiedzie. W panice rzuciliśmy się z bratem do ucieczki. Po pół godzinie biegu, wpadliśmy na... LUDZI!

Jeden z nich złapał mojego brata w klatkę, drugi związał mu łapy, a trzeci założył kaganiec. Spojrzałam smutno w jego oczy i poszłam zrezygnowana dalej. Na swojej drodze napotkałam wiele watah, jednak w żadnej nie zagrzałam miejsca na dłużej niż miesiąc. Zawsze mnie wyrzucali, zawsze odchodziłam. Za każdym razem z bólem. Po dwóch latach mozolnej wędrówki, na swojej drodze napotkałam czarną waderę z fioletowymi runami na futrze.

- Kim jesteś? - warknęłam

- Spokojnie, nazywam się Tytania...

<Tytania?>