Od Hikaru c.d Vipera

Spojrzałam tępo na niebieskowłosą dziewczynę. Wyglądała zupełnie jak ja – kurdupel  z krótkimi włosami. Świetnie, czyli ja też miałam swoją anty wersję? Ciekawe jaki był w  tym wypadku Viper. Dziewczyna rzucała się i gadała jakieś niezrozumiałe rzeczy. Viper wyglądał na równie zdezorientowanego co ja. I w tym momencie podbiegł do nas anty-Darkness i wcisnął mi do rąk koszyk wypełniony czekoladkami. Bez słowa, ze sztucznym uśmiechu na twarzy, wypchnął nas na zewnątrz i zamknął z hukiem drzwi. A to tchórz, pewnie się bał o swoje zdrowie. Viper skupi się na rozmowie z niebieskowłosą, która skakała na wszystkie strony i opowiadała coś, czego żadne z nas nie było w stanie zrozumieć.

Zajęłam się koszykiem z przysmakami. Właściwie to był on całkiem niezłą rekompensatą za to nagłe wyrzucenie nas na zewnątrz. Był tu zapas czekolady, mnóstwo cukierków, batonów i KINDER NIESPODZIANEK!!!

Wzięłam pierwsze jajko i rozerwałam papierek. Chwilę później, o mało co nie dławiąc się czekoladą, próbowałam otworzyć plastikową kapsułkę z zabawką.

Pierścionek. 

Różowy, plastikowy pierścionek ze złotym koralikiem. Uśmiechnęłam się pod nosem, może być z tego całkiem niezła akcja.

Schowałam pierścionek do kieszeni i powolnym krokiem podeszłam do Vipera. Złapałam go za rękę i spojrzałam mu głęboko w oczy. Cóż, musiałam przyznać, że już dawno porzuciłam myśl, że ktoś mnie pokocha, a myśl, że zostanę starą panną ze stadem kotów była coraz wyraźniejsza i zaczęłam się już do niej przyzwyczaić, jednak co złego było w małej zabawie kosztem alfy? Viper wydawał się być co najmniej zdziwiony. Odciągnęłam go na bok, jakieś trzy metry od mojej drugiej wersji z niebieskimi włosami. Stanęłam naprzeciwko chłopaka z poważną miną.

- Wiesz, długo o tym myślałam – zaczęłam. Musiałam nieźle się powstrzymywać, żeby nie wybuchnąć śmiechem, może i dobrą aktorką nie byłam, ale w takiej chwili byłam zdolna do wszystkiego. – To wszystko przez co razem przeszliśmy… -Viper zaczął powoli robić się blady jak ściana. Patrzył na mnie nie wiedząc co powiedzieć. – Tyle nas już łączy, ta więź… nie jest już niczym zwykłym. – To. Będzie. Piękne. – To dość trudna decyzja i wciąż nie jestem pewna, czy to dobry wybór… -  Viper nerwowo przełknął ślinę i uśmiechnął się krzywo. Musiałam zadzierać głowę, bo mimo tego, że chłopak nie był przerośnięty, to i tak w porównaniu do mnie był wysoki. Ale zadzieranie głowy bardzo się przydało. Promienie słońca raziły mnie, przez co oczy zaczynały mi łzawić. – Ale moje serce zawsze bije coraz szybciej gdy tylko cie widzę. Nigdy nie mogę się skupić gdy jesteś przy mnie, przy tobie czuje się bezpieczna i ważna.

DRAMATYCZNA PAUZA.

Przyklękłam na jedno kolano i złapałam dłoń Vipera. Z kieszeni wyciągnęłam różowy pierścionek i z uśmiechem na ustach zapytałam:

- Czy wyjdziesz za mnie?

<VIPERRRRRRRRRRRRR, BĘDĘ CIĘ NĘKAĆ JEŚLI NIE POWIESZ "TAK">