Od Urtear c.d Max

Głośny trzask, zbite szkło… i? I jęki Maxa. Spojrzałam przestraszona w jego stronę, a tu? Skaleczył się szklanką… I oczywiście znając moją pochopność i nadopiekuńczość…

- AAKAMISAMA! – wrzasnęłam. Co prawda na pierwszy rzut oka chciałam wypić tą krew, ale…. Jakoś nie miałam ochoty… - Jaki biedaczek! ŻYJESZ!? WSZYSTKO DOBRZE!? BOLI MOCNO!?

Hyh! Szczerze mówiąc sama nie wiem dlaczego tak zareagowałam ;-;

Mina Maxa była bezcenna… Rozbawienie, zdziwienie, dezorientacja w jednym!

Zaczęłam szperać po wszystkich szafkach, szufladach, zarabiając przy tym siniaków.

- Gdzie są te cholerne bandaże!? IGNEEL! TY SZCZURZE! GDZIE TO JEST!? – wrzasnęłam na całe gardło.

Igneel ciut przestraszony, podszedł do mnie z bandażem w ręce.

- Ur jesteś tego pewna? Robisz to pierwszy raz… I jeszcze ta krew? – spytał Igneel.

- Ty lepiej idź po zakupy, masz kartkę na ladzie…. – mruknęłam podchodząc do przestraszonego Maxa. – Spokojnie, nic ci nie zrobię… - powiedziałam odkażając jego rękę. - …chyba – dodałam po chwili.

Lecz jednak po 20 minutach zmagań w końcu skończyłam. I właśnie w tej chwili Igneel wrócił cały zmoczony.

- No wreszcie! Co tak długo!? I GDZIE WCHODZISZ W TYCH MOKRYCH UBRANIACH!? JUŻ MAM PODŁOGĘ MOKRĄ! ZDEJMUJ MI TE CIUCHY, ALE JUŻ!!! – warknęłam na niego i rzuciłam mu ręcznik.

Max odebrał od niego zakupy, a ja poszłam medytować. Miałam to gdzieś co teraz będą robili…

I tak nie minęło nawet pół godziny kiedy usłyszałam krzyk Maxa.

- URTEAR! RATUJ!

Wpadł do mojego pokoju, a ja odruchowo wyjęłam pistolet. Na jego twarzy malowało się przerażenie, lecz nie zwracając na broń, schował się za moimi plecami cały zdyszany.

- Co jest? – mruknęłam trochę zirytowana , tym, że jest niepokojąco blisko mnie.

- Igneel o-on on jest… STUKNIĘTY! – krzyknął.

-„Dopiero teraz to zauważył!?”

Westchnęłam i powoli wstałam, lecz Max złapał moją nogę i nie chciał puścić.

- Nie zostawiaj mnie samego! Nie na pastwę tego zboczeńca!

Pokręciłam głową i zawołałam Igneela. Po chwili przyszedł i nie zważając na moją obecność uśmiechnął się do Maxa.

- Dopiero teraz zauważyłem jaki jesteś słodziutki! – przytulił się do niego, odciągając go od mojej nogi.

- MAX! TO TY JESTEŚ GEJEM!? – krzyknęłam zaskoczona.

- A może nie interesuje cię to dlaczego ten typ się do mnie klei?!

- Orientację zmieniłem! JAKIŚ PROBLEM!? – warknął Igneel.

- NAPISZĘ O WAS YAOI! – krzyknęłam zadowolona! – AWWW! JAK WY SŁODKO WYGLĄDACIE!

Wzięłam aparat i zaczęłam robić im zdjęcia.

- JA NIE JESTEM GEJEM! – Max w końcu wyrwał się z objęć Igneela i ponownie przywarł do moich pleców. 

- Może jeszcze na nie wskocz?- mruknęłam zdenerwowana. – Ale szkoda… ładna z was parka by była – uśmiechnęłam się złośliwie i podeszłam do Igneela. – Dwie ulice dalej jest klub dla homosiów… Droga wolna! – powiedziałam i wypędziłam go z domu.

- Dziękuję, dziękuję, dziękuję! – Max klęknął przede mną i zaczął się kłaniać.

- Bosze... jak z dziećmi… - mruknęłam i poszłam do kuchni zjeść „śniadanie”.

Wzięłam mochi i poszłam do łazienki wziąć jak najdłuższą kąpiel. Nalałam gorącej wody, zrobiłam pianę i w końcu mogłam się zrelaksować…

Zamknęłam oczy i zaczęłam się wsłuchiwać w ćwierkanie ptaków za oknem, jednak potem usłyszałam trzask drzwi, zakluczenie i ciężkie dyszenie.

Otworzyłam jedno oko i…

- HENTAI! – czerwona jak burak wrzasnęłam widząc Maxa w MOJEJ łazience kiedy akurat JA brałam kąpiel! Chłopak odwrócił się i od razu zakrył oczy.

- Yhmm…. Ja przepraszam… Ja n-nie wiedziałem… Igneel zapomniał portfela, i zaczął się do mnie kleić, ale najwyraźniej już poszedł…- powiedział przyciszonym głosem.

Po chwili usłyszałam odgłos spłukiwania.

- Ups… - mruknął Max.

- Chyba nie powiesz, że właśnie spłukałeś klucz do łazienki… - powiedziałam modląc się w duchu, aby to się nie stało.

- Skąd wiesz…? – zapytał trochę przerażony.

(Max? Jak wyjdziesz z tej niezręcznej sytuacji? )