Od. Maxa c.d Urtear

Znów się obudziłem. Tym razem było mi ciepło. Koc? Nie wiedziałem z kąt, ale ciepełko. Urtear leżała na ziemi. Trochę głupio mi się zrobiło, że ona na nie wygodnym dywanie a ja zajmuję ‘najlepsze miejsce’. Pomyślałem ,aby ją jakoś przenieść. Tylko jak ,żeby jej nie obudzić. Wstałem z kanapy. I myślałem jak by ją tu ‘’chwycić’’. Delikatnie ją podniosłem. ‘’Proszę nie obudź się, proszę!’’-modliłem się w głowie. Nawet nie chce wyobrażać sobie jej reakcji, jakby zobaczyła ,że ją niosę. Udało się! Położyłem Ur na kanapie, a ona się nie zbudziła. Potem ją przykryłem kocem. Gdy już się kładłem na dywanie, usłyszałem jak coś mówi. No nie, obudziła się? Odwróciłem się w jej stronę. Miała zamknięte oczy i zaczynała coś śpiewać. Hem, chyba powinienem się nauczyć tego japońskiego.
-Chikutaku hari wa chikutaku to Owari to hajimari no sakaime!- śpiewała, a ja przyczołgałem się do brzegu kanapy, aby być bliżej. Wyglądała…uroczo? Zacząłem się uśmiechać, gdy usłyszałem jak śpiewa. Podśmiechiwałem się też w trakcie nasłuchiwania. Lecz mój śmiech nie był wykonany przez wokal-bo śpiewała wręcz wspaniale, ale robiła to przez sen i wydało mi się to takie zabawne. Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Awwwww! Nagle wykonała gwałtowny ruch, a ja szybko padłem na ziemie. Jakby ktoś chciał mnie zastrzelić. Obudziła się? Nie, okazało się, że się tylko przekręciła i zaczęła śpiewać dalej. Położyłem rękę na kanapie, a później oprałem głowę. Wpatrywałem się w nią, przysłuchując się jej śpiewom. Nagle przypomniało mi się spojrzenie Igneel’a ,kiedy naprawialiśmy drzwi. Nie było to spojrzenie nienawiści jakie rzucał mi dotychczas. Było takie…dziwne? Eh, trudno to nazwać. Nawet nie chce wiedzieć ,co miał wtedy w głowie gdy się tak gapił. Ziewnąłem. Nawet nie zauważyłem ,kiedy zasnąłem oparty głową o kanapę. Rano kiedy otworzyłem oczy, Ur już nie spała. Leżała i patrzyła na mnie. Zarumieniłem się ,a moja ręka zjechała z kanapy, przez co upadłem.
-Em, heja?- powiedziałem leżąc na dywanie.
-Ohayo-odrzekła. O ile kojarze, to było inaczej- ‘’Dzień dobry’’. Zerknąłem na okno a tam…oczywiście! Leje jak z cebra. Spojrzałem z żalem w okno. I będę moknął. Urtear wstała i poszła do kuchni. Usiadłem po turecku na dywanie, rozmyślając co teraz zrobić. Bardzo chciało mi się pić. Więc poszedłem za Ur do kuchni.
-Czy mógłbym się czegoś …napić?-mówiłem nie pewnie.
-Jest tylko kranówka, a szklanki są w zlewie.- odrzekła.
-Dzięki.- podszedłem do kranu. Opłukałem szklankę i już miałem sobie wlewać wodę, gdy nagle usłyszałem głośne trzaśnięcie. Wystraszyłem się przez co szklanka wpadła do zlewu po czym pękła. KTO PRODUKUJE TAKIE KRUCHE SZKŁO?!
-Ał…-szklanka pokaleczyła mi ręce. Najpierw wazon teraz to. Supi. Okazało się, że to Igneel wszedł do kuchni i przypadkiem trzasnął drzwiami. Opłukiwałem ręce ,ale krew nadal leciała. Zawsze tak jest. Rozdrapie najmniejszego strupa a wszędzie pełno tego czerwonego cholerstwa. Przypomniałem sobie…szybko spojrzałem na Ur. Jej reakcja mogła być różnorodna, gdy zobaczy krew. Nie jestem pewien co zaraz może się stanąć…
<Urtear? Przepraszam, że tak długo brak weny ;_; )