Od Lucasa c.d Hikaru

- KTO. ZBIŁ. MÓJ. KUBEK?! LUCAS, KTOŚ TU DZISIAJ POŻAŁUJE! – Ishi wrzasnęła tak głośno, że aż przeszły mnie ciarki. Tak, zrobiłem się jeszcze bledszy, ale nie odpuszczę tak łatwo!

- I ZNOWU PIŁEŚ!?

- NIE JA! TO ONA MNIE ZMUSIŁA! – pokazałem palcem, na zdezorientowaną Hikaru. – A SAMA MIAŁA TAKIEGO KACA…!

- CICHAJ TAM! KTO ZBIŁ KUBEK!? – warknęła spoglądając to na mnie to na Hikaru.

Delikatnie wycofałem się zostawiając Hikaru, na polu widzenia Ishi.

- Ona tego nie zrobiła… - mruknęła i spojrzała na mnie zabójczym wzrokiem.

Padłem na kolana i zacząłem się kłaniać.

- Ja przepraszam! Nie chciałem! Wybacz, wybacz! – wrzeszczałem błagając ją o życie.

Ishi dosłownie świdrowała mnie wzrokiem. Szczerze mówiąc byłem gotowy na śmierć. A morderstwo w jej wykonaniu jest naprawdę okropne i brutalne. Myśląc co może mnie spotkać, po moich plecach przeszły lodowate dreszcze. I ta cisza…

W końcu Ishya wzięła w rękę obcas… Wzięła obcas i…

…Założyła go… W tym czasie odetchnąłem z ulgą…

- Idę do sklepu… - mruknęła a po chwili dodała: - W torbie są twoje ciastka, znalazłam ostatnie dwa pudełka… - zamknęła zrezygnowana drzwi.

Kiedy tylko Hikaru usłyszała trzask zamykanych drzwi pobiegła zobaczyć zakupy.

- Wiesz co…? Głodna jestem… - mruknęła przeszukując siatki.

- Na mnie nie licz… - mruknąłem wzruszając ramionami.

- No, ale weź… - zaczęła mi marudzić.

Pokręciłem głową. Tak, naprawdę, szybciej puszczę ten dom z dymem, niż cokolwiek zrobię.

- Burak… - mruknęła i zaczęła wyjmować produkty.

- Chyba nie powiesz, że chcesz coś ugotować…? – mruknąłem zaglądając jej przez ramię.

Dziewczyna w odpowiedzi kiwnęła głową. Już się boję, co z tego będzie. Nie żebym wątpił w jej talent kulinarny… Ale nie sądzę aby to było zjadliwe…

Ja w tym czasie usiadłem na kanapie i zajadałem się w najlepsze ciastkami. Powoli czułem zapach mięsa… A może to były pomidory…?

Zajrzałem chwilowo do kuchni. A tam…

- BOŻE! NIE NAUCZYLI CIĘ W DOMU SPRZĄTAĆ!? – wrzasnąłem widząc całą kuchnię w makaronie, pomidorach i w mielonym mięsie.

- Co!? To ty myślisz, że to takie łatwe!? – wrzasnęła, rzucając we mnie garnkiem. I znając mnie… Nie zauważyłem go i nim oberwałem, następnie nastała ciemna ciemność.

***

- WSTAWAJ, DURNIU! OD SAMEGO OBERWANIA GARNKIEM, TRACISZ PRZYTOMNOŚĆ!? – czułem na twarzy coś mokrego…

- Mamusiu… Czy to ty…? – mruknąłem uśmiechnięty.

- NIE! TWÓJ NAJGORSZY KOSZMAR!

- Putin, który wyjada mi ciastka…?! – otworzyłem oczy i ujrzałem Hikaru siedzącą na mnie okrakiem, która biła mnie po twarzy mokrą szmatą. – WEŹ SIĘ KOBIETO! ROZUMIEM, ŻE NA MNIE LECISZ, ALE AŻ TAK!? – wrzasnąłem i wstałem jak poparzony.

- W twoich snach… - prychnęła. – Mięso mi tu pilnuj, aby się nie sfajczyło… - mruknęła i poszła. Ja zgodnie z poleceniem, podszedłem do patelni.

No i, że to była płyta dotykowa, przez przypadek łokciem nacisnąłem na maksymalny ogień. Zapatrzyłem się w okno, prościej mówiąc – lag mózgu. Następnie poczułem zapach spalenizny. Spojrzałem na patelnie, a ta cała w ogniu.

Wziąłem w rękę pierwsze lepsze. Myśląc, że to woda, wlałem to coś do patelni. Jednak niestety… Byłą to oliwa… A chyba każdy wie, co się dzieje kiedy doda się oliwy do ognia… Takim o to sposobem, ogień był jeszcze większy…

- HIKARUUUUU!!! PALI SIĘ!!!

( Hikaruuu? )