Od. Mephistofela

Jak najlepiej się pożegnać...? Odejść. Tak niespodziewanie, aby nikogo przy tym nie zranić. Kochałem go... Nigdy nie przestanę. Niczego innego nie byłem bardziej pewien. Chuchnąłem na swoje dłonie z zamiarem ogrania ich, chociażby w najmniejszym stopniu. Moje policzki dalej było wilgotne od łez, od zawsze byłem beksą. Wiedziałem, że Darkness nie może być szczęśliwy z ki... Czymś takim jak ja. On potrzebuje kobiety, kogoś kto pomoże mu się podnieść. Nie wziąłem z mieszkania żadnych swoich rzeczy, niech o mnie zapomni. Potraktuje jak kogoś, kto już nie żyje. Zostawi. Wyjąłem z torby telefon, zero nowych wiadomości. Czyli jednak nie wpadł na pomysł napisania do mnie.
- Baka- jęknąłem pod nosem, usiadłem na barierkę schodów pod jakimś spożywczakiem na ziemi.
Wystukałem mu wiadomość "raczej już się nie spotkamy, ale dalej Cię kocham" i wywaliłem kartę telefonu do śmietnika. Czy postąpiłem poprawnie? Tylko ta myśl krążyła w mojej głowie. Czułem delikatnie kłucie w żołądku, stres odzywał się bardzo głośno. Zwróciłem śniadanie. Chyba każda wymiotująca osoba wygląda jak zdechły szczur. Możesz wyobrazić sobie coś takiego, dodając zaniedbanego czterdziestolatka. Musiałyby być to bardzo ciekawy widok. Wytarłem usta chusteczką chigieniczną i ruszyłem dalej ulicą. Cicho nuciłem pod nosem
"I couldn't help but to tell you I'd be alright
When, to be true, it was tearing me apart inside
But it didn't matter since you're walking away so swiftly in front of me
And your figure is the only thing I see"
Nagle wpadłem na kogoś. Z zakłopotaniem objąłem dłonią swój kark, uśmiechnąłem się sztucznie.
- Bardzo przepraszam...- otworzyłem oczy spoglądając na tą osobę.
Pewnie już każdy domyślił się kim była ta osoba... Mocno popchnąłem go na trawę i zacząłem płakać. Głośno, żałośnie... Niczym mała dziewczyna, szczęśliwa mała dziewczynka.
- Bła...Błagam, nie zostawiaj mnie- wyjąkałem wtulając się w jego tors.
W tym momencie nie bałem się, że umrę. Bardziej tego, co do mnie czuje.