Od. Amira c.d Prim

Chwyciłem ja za rękę. To ja ją powinienem przeprosić. Nie ona mnie. To moja wina. Jeszcze do tego tak się zachowuje…tylko jak? Jak mam to naprawić?
- Przepraszam - powiedziałem
- Nie musisz - odpowiedziała
Jej twarz była różowa. Z arumienila się słodko.
- Kocham Cię. - powiedziała i wyszła.
-Co? - byłem oszołomiony.
To to to…cudownie!!! Nie jestem pewny czy też to czuję ale na pewno nie jest mi obojętna.
Chyba jednak to czuję.
Kurczę sam nie wiem.
Poszła do łazienki i zamknęła się na klucz. Poczekałem chwilę i zapukałem. Cisza. Spróbowałem ponownie. Znowu nic.
- Prim? - zapytałem
Cisza. Ek to zaczęło się robić niepokojące…
Na szczęście nie miałem racji. Jestem za bardzo opiekuńczy. Za bardzo się martwię.
- Prim wyjdź proszę - poprosiłem
Zgrzyt zamka. O kurczę. Co ja jej teraz powiem? Wyjdę na głupka.
O nieeee
Ej naprawdę miałem pustkę w głowie.
Hmmm myśl Amir myśl masz głowę po to żeby myśleć. Sekundy były jak minuty i ciągle się wydluzaly.
Wyszła z łazienki. Nie patrzyła na mnie. Udawała. Tak udawała widać to było po niej. No więc udawała ze jej podeszwy są niezwykle interesujące.
Przybliżyła się. Czułem jej oddech. Założyłem usta do jej ust. Ale nagle…
(Prim?)