Od Dian C.D Możana

   Otworzyłam swe oczy, niebo wisiało tak wysoko, było zbyt ciemne, ale to i lepiej. Zapach wokół mnie należał do kwiatów. Zazwyczaj bywało tak, że zdarzało mi się nie pamiętać jakichś części, które były bez znaczenia. Ta też taka była. Pora nocna, jednakże to nie pozostało mnie samotnej. Nieopodal byli strażnicy możliwe, że mogli się we mnie wpatrywać. Gdyż kilka razy mogły pojawić się postacie, które na ogół pojawiają się, gdy tego nie chce, a one chcą.
   - Dian, pojawił się drugi omen. Spójrz tam. - odezwały się bliźniaki. Podniosłam się, by spojrzeć w wyznaczonym kierunku. Miały rację. Zjawiały się zjawy, które przypominały ludzi. Nazwali je wspomnieniami, największymi pragnieniami. Przy pomocy bliźniaków wstałam z ziemi i otrzepałam się z brudu, choć nic tam nie było. Wraz z bliźniakami przeszłam obok nieświadomej straży, która była zajętą zjawą swego szczęścia, czy też tragedii. Nawet ja taką posiadam, ale potrafię to zatrzymać. Nawet gdybym tak bardzo chciała ujrzeć twarz mojej zmarłej córki. Kochanej i wesołej perełki. Istoty, która nadała znaczenia mojemu życiu, jednakże jej utracenie było niezwykle bolesne. Nawet po latach wciąż ciąży to na mnie jak skała, której nie możesz się pozbyć. Jedynie z czasem ból może się zmienić i okryć to, co jest za nim.
  Po wróceniu do zamku oraz mijaniu żyjących istot w nim, przy każdej znajdowała się zjawa. Nie były one złe, jednakże to można nazwać swego rodzaju testem, który trzeba samemu przezwyciężyć. Masz wiele wyborów, wiele rozterek. Wszystko może się tam pojawić. Nikt nie będzie mógł cię obudzić jedynie ty sam. Lepiej nie atakować zjaw. Prowokujesz je, a gdy się je doprowadzi do szału, może pochłonąć ciało i duszę istot, z którymi jest połączona.
~ Tego chyba nie wspomniałam. - powiedziałam do siebie w myślach. Najwyżej sami się na własnej skórze przekonają. Kierując się do swojej komnaty z takimi myślami, natknęłam się na Tytana, który wydać, by się mógł, iż jest otoczony czymś dziwnym. Zamiast do swojej komnaty, poszłam za Tytanem. Końcowym przystankiem była jego komnata, weszłam przez uchylone drzwi, chociaż pukałam kilka razy. Za sobą przymknęłam wrota i weszłam w głąb komnaty. Wyglądała jak gabinet, a może jakieś sekretne miejsce do ukrycia przed światem.
  - Zwabiłeś mnie. Chcesz wiedzieć o zjawach, czy może chcesz wiedzieć, co za katastrofa czeka na tym dworze? - posłałam pytanie, zasiadając na fotelu. Wyglądał jak fotel, chociaż był nieco przedłużony. Wygodnie się ułożyłam i chwyciłam za książkę, która wydawała się ciekawa.
- Czym są te zjawy? - spytał. Podniosłam wzrok znad książki i spojrzałam na władcę. Bliźniaki się pojawiły, patrzyły się na władcę, po czym zmieniły swój kształt na bardziej zwierzęcy, czy też potworny, kładąc się tuż przy mnie. By władca wiedział, że ma się strzec. Swego rodzaju ostrzeżenie.
- Zjawy są to postacie głęboko ukryte w sercu czy też we wspomnieniach danych osób. Można też nazwać to testem. Każdy z osobna doświadcza czegoś innego. Nie musi być to jedna osoba, może być ich więcej. Mogą być to słowa, czyny czy też namowa by dokonał samobójstwa. - rzekłam, jednakże świdrujące spojrzenie skierowane we mnie było tym, które mówiło, bym kontynuowała. - Nikt nie może ci pomóc, gdyż to zburzy równowagę, a gdy tak się stanie, zjawa pochłonie użytkownika. Każdy musi samodzielnie przez to przejść, gdy się komuś nie uda, cóż.. Część wspomnień, duszy zostanie odebrana. Jako zapłata za niezdanie. Wówczas pojawi się ostatni omen sąd ostateczny. By ujawnić tych, którzy są godni. To tyle. - rzekłam i pogłaskałam bliźniacze bestie. Wróciłam do książki.
- Czy ty także przeszłaś ten test? - padło kolejne pytanie. Tytan władca, a zadaje takie pytania. W sumie mało zapewne wiedzą co się dzieje w świecie.
- Tak i nie. - rzekłam. Szelest i huk spadającej książki zmusił mnie do podniesienia głowy, by spojrzeć na władcę. Chciał wiedzieć, może też był zaciekawiony bliźniakami. Chciałam coś powiedzieć, ale nawet gdy próbował je dotknąć, pojawiła się Arhana.
  - Nie wolno ci dotykać bestii. Jesteś kimś, kto jest uprzejmy, ale walka o władzę was psuje. - rzekła dama w bieli w przepasce na oczach. - Dian, zabiorę bliźniaki. - rzekła tym razem z ukłonem do mnie, zanim jednak zniknęła, skierowała się do Tytana. - Drogi Władco, przed tobą poważne kłopoty, tragedie i rozterki. Życzę ci powodzenia i lepiej rozważ konsekwencje swoich uczynków. Arhana to moje imię. - po tych słowach zniknęła.
- Kto to? - padło kolejne pytanie.
- Arhana, księżniczka dawno zniszczonego królestwa. Jest w połowie potworem, a w drugiej jest mi posłuszna, za uratowanie jej i bliźniaków. Jest niewidoma, jej oczy zostały wydłubane, gdy musiała wybrać kto, ma przeżyć i za jaką cenę.. - rzekłam. Cisza była przyjemna, jednakże musiałam spytać.
  - Kiedy będę mogła odejść. Przyszłam jedynie podać przepowiednie, a nie mieszać się w wasze sprawy?. - może to tak trochę nie przypominało pytania, ale i tak czekałam na odpowiedź.
- Chcę, byś spróbowała, pogodzić mnie i brata. Twoje pojawienie zmieniło wiele, ale też zamieszało. Możesz opuścić to miejsce w każdym momencie. Jednakże pamiętaj, że twoja komnata, pozostanie taka, jak jest. Muszę iść, możesz, zostać tutaj ile chcesz. Wpadać także możesz uciec przed wszystkimi. - powiedział, kierując do drzwi, zanim wyszedł. - Bądź ostrożna. - ostrzegł i wyszedł. Poczułam jakiś dziwny chłód, tak jakby za drzwiami była osoba, która może być w dalekiej przyszłości kimś, kto zmieni moje życie. To jest śmieszne i wolę tego nie robić. Nie zbliżać się, jeśli nie trzeba.
Westchnęłam i wstałam z przyjemnego "fotela". Odłożyłam książkę i ruszyłam do wyjścia z pokoju. Napotkałam na swojej drodze Możana. Wyminęłam go, chociaż zagradzał mi drogę. Podeszłam do niego znacznie bliżej.
  - Wiem, co knujesz. Strzeż się i nie próbuj mnie kontrolować. - rzekłam ozięble. Wyminęłam go i nawet odepchnęłam, by się posunął i nie zastawiał mi drogi. Skierowałam się do swojej komnaty. Po otworzeniu drzwi uśmiechnęłam się, gdyż pojawił się portal, do miejsca, w którym teraz chce być. Tak dokładnie chce uciec i się ukryć. Dlatego też zamknęłam drzwi i weszłam do portalu, który zamknął się za mną.
  W miejscu, w którym czuje się jak w domu, mogę też obserwować, co się dzieje w zamku, nie reagując. Nie wtrącam się we wszystko, gdyż to nie moja sprawa. Tak naprawdę to po prostu potrzebuje czasu dla siebie, miejsca, w którym mogę się ukryć. Przede wszystkim i wszystkimi. Nawet jeśli moi poddani, przyjaciele i ci, którzy są mi posłuszni, to nie gra roli. Przy nich przynajmniej czuje się szczęśliwa i mam swego rodzaju swobodę. Jak na razie nie wrócę, chyba że wymusi to na mnie sytuacja bez wyjścia. Gdyż taka może się pojawić.

Możan?