Od Riugi do Mare

Od feralnego incydentu w szpitalu psychiatrycznym minął jeden dzień. Jeden bardo nudny dzień spędzony przed telewizorem z butelką drogiego czerwonego wina. Kiedy Riuga nie chodził do pracy jego życie było bardzo monotonne. Zazwyczaj siedział sam w domu i się upijał. Nie miał się z kim spotkać, bo przecież jedynie kumple jakich miał byli związani z jego pracą i woleli spędzać czas ze swoimi rodzinami, a nie z Riugą, chociaż czasem wychodzili z nim na piwo, a przyjaciół czy dziewczyny nie miał w ogóle. Próbował wmówić sobie, że nie potrzebuje nikogo, jednak w głębi duszy wiedział, że to nie jest prawda. Nikt przecież nie wytrzyma tyle czasu w samotności. Dlatego chłopaka tak bardzo pochłonęła jego praca, bo to jedyne z nielicznych miejsc, gdzie mógł z kimś porozmawiać. A pacjentów było tylu, ile jest grzybów po deszczu.
Riuga stał na balkonie paląc papierosa i patrząc na słońce, które za niedługo miało skryć się za budynkami po drugiej stronie miasta, aby to księżyc mógł teraz oświetlać niebo. Co jakiś czas nad nowoczesnym miastem przelatywały gromadki szarych gołębi szukających czegoś, czym mogłyby zapełnić żołądek, a wyżej nad nimi szybowały wielkie metalowe maszyny – samoloty. Za to w dole po chodnikach chodzili ludzie i furry, czasami nawet zdarzyło się Riudze wypatrzeć jakiegoś wilka. Coraz rzadziej widywał w Imperium prawdziwe, czworonożne wilki. Większość chodziła tutaj pod inną postacią. On sam też tak robił.
Papieros powoli się kończył – jeszcze dwa buchy. Jeden. Koniec. Riuga wyrzucił peta do popielniczki. Co ma ze sobą zrobić? Nie lubił chodzić wcześnie spać, ale co miał począć? Może przeszedłby się na spacer? Pomysł ten spodobał się chłopakowi.
Ogarnął jeszcze przed wyjściem włosy i założył ubrania, których mógłby się pokazać na ulicy. Koło domu nie lubił ubierać się wyjątkowo ładnie. Nawet, kiedy był podpity zawsze pamiętał, że nie może się pokazać na ulicy wyglądając źle. Poszedł na górę do pokoju i otworzył szafę. Jego wzrok padł na czarną bluzkę z długim rękawem, na której widniał napis „Kill me” w białej ramce i szare wytarte jeansy z dziurami.
Chwilę później jadąc windą wpadł mu do głowy – trochę już upojonej drogim alkoholem - że spróbuje kogoś zagadać i wypali kolejnego papierosa. Dzięki używkom w końcu łatwiej znaleźć znajomych. Uśmiechnął się zadowolony ze swojej kreatywności i kiedy winda stanęła na parterze ruszył przed siebie trochę już chwiejnym krokiem, bo nasz bohater, mimo że pija dużo nie ma mocnej głowy do alkoholi. Stanął dopiero przed budynkiem i postanowił zapalić papierosa. Przy jego stanie nie było to wcale łatwe zadanie i przez przypadek trochę go pogniótł, po czym wsadził do ust. Jednak nie był to najlepszy pomysł, bo pognieciony papieros tak go rozśmieszył, że zaczął się śmieć, jakby nie wiadomo co się wydarzyło i szlug wypadł z jego ust prosto na ziemię. Chłopak chciał się po niego schylić, ale niestety skończyło się to upadkiem. Przez chwilę zdezorientowany siedział na ziemi aż dostrzegł swoją zgubę.
- Tu jesteś, mój kochany papierosku! - krzyknął uradowany Riuga, przez co parę osób odwróciło się w jego stronę. Niektórzy przystanęli, by popatrzeć na tą sytuację, a wyglądało to dość komicznie: dobrze ubrany chłopak z piercingiem na twarzy siedział na ziemi kołysząc się i próbował odpalić sobie papierosa, a wszystko to działo się pod jednym z bardziej luksusowych apartamentowców.
Riuga z zażenowanie popatrzył na mały tłumek. Myślał, że wszyscy patrzą na niego tylko dlatego, że nie może odpalić papierosa, a nie dlatego, że siedzi na ziemi z nim. Przekrzywił głowę i z nadzieją, że ktoś mu pomoże odpalić papierosa popatrzył na swoich obserwatorów.
- No, weźcie mi pomóżcie! - próbował zachęcić ich chłopak. Kilka osób popatrzyło w ziemię i odeszło.
Została tylko dziewczyna furry. Wyglądała inaczej niż cała reszta. Ubrana była jak typowa piratka: biała długą koszulę z dużym dekoltem, na której miała zarzucony długi czerwony płaszcz, czarne spodnie i wysokie do kolan brązowe buty. Na głowie miała piracki kapelusz z czerwonym piórem, a na oku czarną przepaskę. Po ramionach spływały jej proste gęste włosy z czerwonymi jak krew pasemkami. Dziewczyna stała naprzeciwko niego i patrzyła się na niego. Kąciki jej ust były uniesione ku górze. Chyba nie miała zamiaru pomóc i chciała jeszcze chwilę popatrzeć jak chłopak robi z siebie pośmiewisko. A chciał tylko z kimś pogadać i zapalić...
- No weź mi pomóż – wybełkotał Riuga wyciągając w jej stronę dłoń, w której trzymał pognieciony papieros i zapalniczkę z prawdziwego złota. Przez alkohol ani trochę się nie bał, że dziewczyna przecież może mu ukraść ognia.
Furry spojrzała się na chłopaka i wyciągnęła z jego ręki papierosa i zapalniczkę. Wsadziła sobie szluga do ust i go podpaliła, ale zamiast dać Riudze podpalonego już papierosa sama zaczęła go palić. Chłopak patrzył na to z niedowierzaniem, ale nic nie mówił, bo ciągle miał nadzieję, że dziewczyna mu go odda.
Dziewczyna z przepaska na oku wzięła jeszcze dwa buchy i oddała Riudze papierosa.
- Wypaliłabym całego, ale tych nie lubię – powiedziała poważnym tonem.
Riuga zaś od razu wziął szluga do ust i zaczął łapczywie się nim zaciągać. Można to było porównać z człowiekiem, który uwięziony był na pustyni od kilku dni i nic nie pił, ale nagle znalazł wodę. Tak wielka była jego radość z zapalenia papierosa po pijaku.
- Ludzie się na ciebie patrzą. Tam jest ławka, chodź – dziewczyna pomogła wstać Riudze i zaprowadziła go na ławkę, na której usiedli obok siebie.
Riuga poczuł zmęczenie i harmonie ze światem i oczy same zaczęły mu się zamykać. Po chwili osunął się na dziewczynę.
- Co ty...? - powiedziała zdziwiona.

Mare? Sorka, że tak długo musiałaś czekać ;P