Co dziwne miałam wyjątkowo dobry humor. Nie wiem co to spowodowało, ale...
-Na pewno chcesz wiedzieć? - zapytałam.
-Tak - odrzekł krótko.
-Ja też chciałabym wiedzieć.
-Co?! To znaczy, że nie wiesz?
-Można tak powiedzieć - odwróciłam twarz w drugą stronę, żeby nie zobaczył mojego uśmiechu.
-Ev, naprawdę?! - jęknął Zdrajca - I ty chcesz...
-Naprawdę masz mnie za taką głupią, mazgaju? - zapytałam go, pozwalając, by na mojej twarzy wykwitł figlarny uśmiech - Oczywiście, że wiem. Chociaż... Nie jest to zbyt bezpieczne.
-Mogłabyś jakoś dokładniej?
-Mogłabym - wyraz mojej twarzy spoważniał - Wpływa na umysł. To już wiesz. Jest kilka teorii, ale żadna nie jest ani przyjemna ani bezpieczna. Najbardziej prawdopodobną jest to, że jeżeli nie będziesz potrafił zapanować nad jego mocą, zwariujesz. Albo zmienisz się w roślinkę.
-A jaka jest jego moc?
-Pozwala widzieć. Dosłownie i w przenośni. Jeśli położysz na nim swe dłonie, pozwoli ci zobaczyć wszystko, wszędzie. A tego jest po prostu za dużo. Żeby potrafić nad nim zapanować trzeba mieć bardzo silną wolę. W rękach odpowiedniego człowieka stanie się... czymś niepokonanym.
-I tego właśnie pragniesz? Bycia niepokonaną? - Żeby odpowiedzieć na jego pytanie, musiałam się chwilę zastanowić.
-Nie - powiedziałam - to nie jest rzecz, której potrzebuję do szczęścia. Chodzi bardziej o to, żeby nie wpadła w złe ręce - milczeliśmy przez jakiś czas - Ale spokojnie. To ja będę próbować go ujarzmić.
-W takim razie po co jestem ci potrzebny?
-Pomożesz mi się tam przedostać. A jeśli mi się nie uda... nie próbuj dotykać tego artefaktu. Zostaw go. Wtedy chciałabym też, żebyś spróbował mnie zabić. Teoretycznie jestem nieśmiertelna, ale... chcę, żebyś to zrobił.
(Zdrajca? Rozdział taki bardziej dialogowy, ale musiałam wyjaśnić parę rzeczy)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Wędrowcze, oto masz możliwość pozostawienia po sobie śladu! Proszę o podpisanie się nickiem na howrse/imieniem postaci na Divided Kingdom. Obraźliwe i anonimowe komentarze będą usuwane!