Od Kano cd. Moon

Uśmiechnąłem się głupkowato od ucha do ucha i spojrzałem na Moon. Ciekawiło mnie, co dziewczyna trzyma w garażu, oczywiście nie mogłem przegapić tak cudownej okazji do zażartowania z Moon.
- A co? Może jesteś pedofilem i trzymasz tam małe dzieci? – zapytałem dziewczyny.
Spojrzała na mnie z pode łba.
- Ty durny zboczeńcu! – krzyknęła, rzucając mi nienawistne spojrzenie.
Uśmiechnąłem się, nie byłem w stanie powstrzymać śmiechu, zacząłem chichotać pod nosem, a w rezultacie wylądowałem na ziemi i zacząłem tarzać się ze śmiechu. Moon patrzyła na mnie, niezbyt wiedząc co zrobić. Wreszcie przestałem, leżałem tak chwilę na podłodze, próbując złapać oddech. Reakcja dziewczyny była taka cudowna. Zadarła nos ku górze i nie patrząc na mnie, podeszłą do chłopaka na krześle, który był dość zdezorientowany sytuacją. Moon na powrót zaczęła go opatrywać. Niczym cień pojawiłem się za chłopakiem i szepnąłem mu do ucha „uważaj, jeszcze ty trafisz do jej garażu”. Chłopak zbladł i z przerażeniem spojrzał na Moon. Dziewczyna uniosła wzrok i jednym susem stanęła tuż przede mną i zdzieliła mnie po łbie.
- Ejjjj, a to niby za co?! – odpowiedziałem niezadowolony.
- Za niewinność.
Usiadłem obrażony na kanapie i przyglądałem się Moon oraz chłopczykowi. To było dość nudne, więc po kilku minutach przeturlałem się z kanapy, w kierunku kuchni. Moon przyglądała mi się z lekko uniesioną brwią.
- Nudzi ci się?
W odpowiedzi wydałem z siebie jedynie pomruk niezadowolenia i dotoczyłem się do kuchni. Otworzyłem wysoką lodówkę, szybko przejrzałem wszystkie półki, nic. Następnie przeszukałem szafki, aż wreszcie znalazłem zkitraną paczkę chipsów. Wyciągnąłem ją i rzuciłem się na kanapę. Złapałem za pilota i włączyłem losowy program. Musiałem przyznać, telewizor Moon był większy niż mój. Obijałem się tak dobry kwadrans, do momentu, kiedy dziewczyna nie zawołała mnie do siebie. Niechętnie wstałem z kanapy i powolnym krokiem podreptałem w kierunku dziewczyny.
<Moon? Trochę krótkie mi wyszło to opo ale chyba da się przeżyć>