Od Astrid

Nie mogłam pozwolić na to by Aramis cokolwiek zauważył.. Załamałby się, zacząłby mi prawić morały. Mówiłby, że zawsze nie ufał Chrisowi i że każdy facet będzie taki sam.
Szłam przy nim nie wymieniając nawet jednego słowa..nic, pustka. Jego przeszywające spojrzenie nie dawało mi spokoju, wiedziałam doskonale, że coś podejrzewa..przed nim nigdy nie mogłam niczego zataić. Moje poliki mnie zapiekły, czułam się głupio tak udając że wszystko ze mną w porządku.. A gówno prawda..nic nie jest w porządku. Moje serce jest roztrzaskane w drobne cząsteczki, a ja sama trzymam swoje uczucia, cały ten ból w sobie. Jedyne co mnie wyładowuje to walka, coś czym mogę się zająć co pozwoli mi zapomnieć chodź przez chwilę.
Gdy powiem o tym Aramisowi, ten nie zrozumie mojego bólu..nigdy nie zaznał tego uczucia, ponieważ nigdy nie miał dziewczyny.. Sama zastanawiam się dlaczego, różne myśli przychodziły mi już do głowy.. Że może gej, ale to szybko odpadło, myślałam też o tym że może jest nieszczęśliwie zakochany ,ale to też nie pasowało, bo niby w kim?
-Astrid! Słuchasz mnie w ogóle?!-ryk przyjaciela sprowadził mnie na ziemię. Jak mogłam go nie słyszeć? Co się ostatnio ze mną dzieje.
-Tak..tak, oczywiście że tak-odparłam szybko. Ten zmierzył mnie wzrokiem i zrobił tę swoją podejrzliwą minę.
-Tak? To o czym mówiłem przed chwilą?-zapytał patrząc na mnie. Przewróciłam oczami..sama nie wiem o czym mówił..
-Przepraszam cię, ja..-nie dał mi dokończyć bo złapał mnie za rękę i pociągnął bliżej siebie. Czułam na ciele jego ciepło, spojrzałam w jego niebieskie oczy.
-Jesteś cały czas nieobecna. Co się dzieje?-zapytał nadal mnie trzymając. Nawet jeśli bym chciała się wyrwać, nie miało by to sensu, jest silniejszy ode mnie.
-Wydaje ci się, jest ok.-odpowiedziałam szybko.
-Mnie nie oszukasz Astrid-rzekł pewnie.
-Na prawdę nic się nie dzieje! Musi się coś od razu dziać?! Przepraszam, że się zamyśliłam..-powiedziałam trochę zdenerwowana.
<Aramis?>