Od Zdrajcy cd. Evangeline

  Zdrajca wpatrywał się uważnie w Evangeline, by się upewnić, czy nie kłamie. Ale nie. W jej twarzy nie znalazł żadnych ukrytych intencji. Na prawdę chciała, by ją zabił, jeśli coś pójdzie nie tak.

- Ev, jesteś tego pewna? - zapytał cicho. - Jesteś pewna, że w razie czego mam to zrobić?  Bo potem może być już za późno, by myśleć...

  Dziewczyna spojrzała człowiekowi głęboko w oczy i skinęła głową. Sprawa wyglądała na cholernie poważną i już w tej chwili Zdrajca powziął postanowienie, że jeśli wszystko pójdzie w łeb to osobiście zapieczętuje loch, a w nim tyle demonów, ile uda mu się przyzwać.

- Zgoda - powiedział i gwałtownie, jakby czekając na ten moment, pojawiła się oślepiająca światłość. Towarzysze wyszli do obszernej sali, której blask zdawał się dobywać zewsząd. Czarnowłosy naciągnął mocniej kaptur na czoło, jak to zwykł czynić w takich sytuacjach, po czym spróbował się rozejrzeć. Jednak jego oczy nie były w stanie dokładnie widzieć w tym świetle.

- Co to za miejsce? - spytał.

- Wygląda jak katedra. - Evangeline zrobiła kilka ostrożnych kroków, prawdopodobnie w kierunku środka pomieszczenia, niemal znikając z pola widzenia Zdrajcy. Czarnowłosy przełknął ślinę i ostrożnie, jakby po omacku podążył za dziewczyną. - Strzeliste okna, jakieś posągi... podwyższenie na końcu. Ołtarz? - Odwróciła się do Zdrajcy, który niemal na nią wpadł. - Co z tobą?

- Nic nie widzę - mruknął. - Światło wygląda wszędzie dokładnie tak samo. Jest niemal jedwabiście białe! - poskarżył się.

- Daj spokój cieniasie. - Białowłosa już szła w kierunku ołtarza. - Nie jest aż tak źle. Chodź, musimy znaleźć przejście dalej.

  Ostrożnie, by nie stracić równowagi i na nic nie wpaść, Zdrajca podążył za towarzyszką, kierując się bardziej odgłosem jej kroków, niż jej sylwetką. Gdy przystanęła, on również się zatrzymał. Czuł, że czemuś musi się przyglądać.

- Chodź tu i przydaj się na coś - zachęciła go wesoło. Czarnowłosy podszedł bliżej, uderzając się boleśnie w brzuch o podwyższenie. - Przytrzymaj tutaj.

  Evangeline wskazywała na coś, czego Zdrajca nie dostrzegał. Spróbował więc to wymacać, a zniecierpliwiona dziewczyna przeniosła jego rękę na wskazane miejsce.

- Co mam trzymać? Tu nic nie ma? - zauważył zdziwiony Zdrajca.

- Jedwabne sukno - wyjaśniła dziewczyna. - Muszę zajrzeć pod spód.

  Zdrajca cofnął się gwałtownie od "ołtarza", przewracając się do tyłu. Kaptur spadł z jego głowy, ale nie poczuł pieczenia. Całą sceneria zadrżała lekko, gdy myśli człowieka zaczęły poddawać w wątpliwość jej istnienie.

- Ev... tam nie ma żadnego sukna - zauważył, a dziewczyna odwróciła się do niego, marszcząc brwi. 

- Przecież wi... - Zdrajca niemalże widział, jak twarz dziewczyny rozjaśnia przebłysk zrozumienia.

- Twój artefakt zaczął na nas oddziaływać, prawdopodobnie od momentu wejścia do domu. - Czarnowłosy skrzywił się. - Pozwala nam widzieć to, co spodziewamy się zobaczyć. A prawda może być taka, że wciąż jesteśmy w hallu twojego domu...

  Na te słowa w wizji Zdrajcy na chwilę pojawił się znajomy przedsionek domu Ev, jednak szybko powrócił do wyglądu sali.

- Mąci nam w głowach - przyznała Ev, która również musiała zobaczyć tą wizję.

- Tak - przyznał Zdrajca.

(Evangeline? Sorry za przerwę, ale nie wyrabiałam :/ No i chciałam ogarnąć trochę swoją watahę. Ale za to to opo jest trochę dłuższe, niż zwykle :3)