Od Zdrajcy cd. Apolla i Artemidy

- Coś się stało? - spytał Zdrajca poważnie zaniepokojony widząc, że Apollo niesie siostrę na rękach. Czy coś mogło ich zaatakować, gdy przeskakiwał przez cień? Kocica jest ranna?

- Teda nie daje lady - oznajmił chłopak, a czarnowłosemu spadł kamień z serca. 

- Więc pójdziemy do jaskini Zguby i tam odpoczniemy - zadecydował wilk, rozglądając się. - Zaczekajcie sekundę.

  Wniknął w cień, pozostawiając dzieci same. Wyłonił się kilkanaście metrów wyżej w jaskini Zguby, powitany mrocznym pomrukiem. Błyskawicznie zmienił się człowieka i podbiegł do smoka w obawie, że ten go zaatakuje. Poziom IQ potwora nie powalał. Położył dłoń na nodze stwora i  siłą zmusił go do obrócenia głowy w swoim kierunku. Chwilę później Zguba wystrzelił z groty jak z procy, a Zdrajca pojawił się ponownie w tym samym cieniu co poprzednio. 

  Jednak nigdzie nie było szczeniaków.

- Apollo! Artemida! - Zdrajca spanikował. Były dzieci i nie ma dzieci.

- Tu jestesmy!... - ktoś szepnął zza masywnego głazu, a czarnowłosy odetchnął z ulgą.

- Wychodźcie. Przelecimy się na smoku - spróbował się uśmiechnąć, jednak czuł, jak całe ciało go pali od wystawiania Zguby na działanie promieni słonecznych.

- Na smoku? - Apollo wychynął zza głazu, a Zdrajca przytaknął. 

  Człowiek obrócił się i wyciągnął rękę do góry, jakby przywołując do siebie jakiegoś ptaka drapieżnego. Czarny smok zanurkował gwałtownie, kierując się prosto na swojego pana. Wyhamował dopiero w ostatniej chwili, kilka metrów nad ziemią i usiadł powoli, potrząsając łbem. Zdrajca położył mu dłoń na głowie, a stwór położył jedno ze swoich skrzydeł po sobie, tworząc swoistą drabinę. Czarnowłosy nasunął kaptur mocniej na głowę i podszedł do Apolla trzymającego siostrę.

- Zapraszam na pokład - Uśmiechnął się trochę krzywo. W oczach Apolla błyszczały iskierki ekscytacji.

(Apollo? Art? Tak. Mam włosy. U know, to, że jestem zbudowany z lepkiej mazi obajwia się właściwie dopiero przy zranieniu. Normalnie wyglądam... prawie typowo :P)