Od. Kim ChoiLee do Vipera

- Zwalniamy Panią. - mężczyzna spojrzał surowym wzrokiem na kobietę siedzącą, przed biurkiem. - Nie tolerujemy takiego zachowania. - powiedział szorstko spoglądając w ekran komputera.
- Ale ja naprawdę nie wysłałam tego maila! - próbowała się bronić, lecz na marne. Wiedziała, że nikt tu jej nie chciał. Była uważana za tą najgorszą.
- Niech Pani się nie broni! - mężczyzna wstał, podnosząc głos, jednocześnie uderzając pięścią w stół. Choi wzdrygnęła się, a w jej oczach pojawiły się łzy. - Przez Panią, straciliśmy ważny utarg. - złapał się za czoło. - Proszę wyjść.
Kobieta wyszła z gabinetu, z głową spuszczoną ku dole. Nie zwracała uwagi, na gardzące spojrzenia innych.
Kiedy wyszła z budynku, westchnęła głęboko, wypuszczając nadmiar powietrza w jej płucach. Na dworze było już zupełnie ciemno, jedynie światła pobocznych lamp, oświetlały niektóre miejsca.
Bez zastanowienia ruszyła w z stronę jednego z jej ulubionych parków. Po chwili usiadła na jednej z ławek, nie zważywszy na jej zimną powierzchnię. Po lekkim namyśle, wyjęła z torebki swoje lęki psychotropowe.
- To już nie pomoże.. - szepnęła, patrząc pustym wzrokiem na opakowanie, które po chwili wyrzuciła do pobliskiego kosza.
Zamiast tego, miała zamiar użyć żyletki. Tak dawno tego nie robiła. Powstrzymywała się, aby Jimin się nie martwił.
Wyjęła przedmiot z torebki. Podciągając rękaw bluzki, spojrzała beznamiętnie na szereg blizn, które za każdym razem przypominały jej o bólu.
Przypomniała sobie swojego chłopaka, całującego, każdą z jej blizn, prosząc, aby już nigdy tego nie robiła. Obiecała.
- Jiminnie Oppa... Przepraszam... - powiedziała, dając upust łzom, jednocześnie robiąc jedną kreskę żyletką. To co robiło, już dawno przestało ją boleć. Teraz liczyło się tylko odstresowanie.
Kiedy usłyszała szybkie kroki, które były coraz głośniejsze, upuściła już całkiem zakrwawiony przedmiot, który z brzękiem odbił się od gruntu.

Viper?