Od. Prim c.d Amir

O czym śniłam? O niczym ważnym... Oczywiście nie ważnym... Dla... Mnie? Amir jest nieważny? Dobra dosyć! Obudził mnie delikatny wiaterek. Otworzyłam oczy i zobaczyłam... Amira...
Spojrzał na mnie wystraszony. Od razu się zarumienił. Zamienił się w wilka i wyskoczył na dach... O co chodzi? Czy ja coś zrobiłam?! Już nic nie rozumiem... Odkryłam się. Nogi już mnie tak strasznie nie bolały... Jednak wciąż utykałam. Moce niepowróciły... Głowa bolała... Co mam teraz zrobić? Iść do Amira? Nawet teraz wstydzę się spojrzeć w jego oczy! Zachowuję się jak jakaś małolata! Dobra... Uspokuj się Prim! Ogarnij się! Nie użalaj się nad sobą! Zamieniłam się w wilka.
- Jaka jestem głupia... - wymamrotałam i wyskoczyłam za okno. Amir siedział wpatrując się w niebo. Wzięłam dwa oddechy i podreptałam do niego. Usiadłam i również zaczęłam wpatrywać się w niebo. Zamieniłam się ponownie w człowieka.
- Jak się spało? - szepnęłam uśmiechając się.
- Dobrze... - odpowiedział chłodno... Tak... Ten jego ton... To tylko moja wina...
- Ładna dziś pogoda... Prawda? - powiedziałam. Amir kiwnął głową.
- Czy ty... Masz mi coś za złe? - zapytałam go ze smutkiem w głosie. Basior spojrzał na mnie zdziwiony.
- Nie... A dlaczego pytasz? - zapytał nie spuszczając wzroku z nieba.
- Bo... Od tego czasu... Kiedy byliśmy w lesie... - zamilkłam. - Stałeś się smutny... To przeze mnie? - zapytałam spoglądając na chłopaka. On spojrzał na mnie, ale od razu odwrócił wzrok.
- To nie przez ciebie... - uśmiechnął się. Oj nie sądzę... Mówi tak, abym nie miała wyrzutów sumienia. I tak mam wyrzuty... To przeze mnie... Westchnęłam i wstałam. On złapał mnie za rękę. Spojrzałam na niego. Zarumieniłam się...
- To ja cię przepraszam... - powiedział.
- Nie masz a co... - powiedziałam i odeszłam. Znowu zimna jak lód... Z moich oczu poleciały łzy.
- Kocham cię... - wyszeptałam i spojrzałam mu w oczy...
- Co? - zapytał zaskoczony. Ja szybko weszłam do domu i zamknęłam się w łazience i zaczęłam płakać...

( Amir? )